Amerikaans acteur, regisseur, dichter, schrijver en fotograaf. De rol van Mr. Spock, half Vulcaniër half mens en wetenschapper aan boord van ruimteschip Enterprise, in tv-serie en filmreeks Star Trek was zo verkleefd met Nimoy, dat hij permanent worstelde met de behoefte een eigen identiteit te behouden. Zo noemde hij zijn eerste autobiografie I Am Not Spock (1975) en een latere toch I Am Spock (1995), tot grote vreugde van de fans. Het personage werd al geïntroduceerd in de eerste pilot van de serie, The Man Trap (Marc Daniels, 1966). Hoewel Spock sterft en een ruimtebegrafenis krijgt in de tweede speelfilm, Star Trek: The Wrath of Khan (Nicholas Meyer, 1982), waren er toch steeds ingenieuze scenariowendingen die toestonden hem mee te laten doen, in flashbacks of als oudere versie van zichzelf (The Future Begins, J.J. Abrams, 2009). Sommige van die Star Trek-films werden ook door Nimoy geregisseerd: The Search for Spock (1984) en The Voyage Home (1986). De overige films in de serie met Nimoy waren Star Trek: The Motion Picture (Robert Wise, 1979), The Final Frontier (William Shatner, 1989), The Undiscovered Country (Meyer, 1991) en Into Darkness (Abrams, 2013).
Nimoy was de zoon van Joodse immigranten uit Oekraïne, die een kapperszaak in Boston hadden. De jonge Leonard studeerde en ging in militaire dienst, maar voelde zich het meest aangetrokken tot acteren volgens de methode van Stanislavski. Hij debuteerde zeer nederig in de revuefilm Queen for a Day (Arthur Lubin, 1951). In zijn tweede film, het bescheiden Kid Monk Baroni (Harold Schuster, 1952) speelde Nimoy de titelrol, van een bokser uit Little Italy. Daarna onder meer in Zombies of the Stratosphere/Satan's Satellites (Fred C. Brannon, 1952), als Indiaans opperhoofd in Old Overland Trail (William Witney, 1953), de sciencefictionklassieker Them! (Gordon Douglas, 1954), als professor in The Brain Eaters (Bruno VeSota, 1958), The Balcony (naar Jean Genet; Joseph Strick, 1963) en Deathwatch (Vic Morrow, 1966), maar vooral toch in eindeloze hoeveelheden televisieseries en zelden prominent, met uitzondering van Mission: Impossible (1969-71).
Na het succes van Star Trek werden de schaarse filmrollen wel opvallender: Catlow (Sam Wanamaker, 1971), als niet te vertrouwen psychiater in de remake van Invasion of the Body Snatchers (Philip Kaufman, 1978) en tegenover Ingrid Bergman in de tv-film A Woman Called Golda (Alan Gibson, 1982). Ook stemacteur in bij voorbeeld The Transformers: The Movie (Nelson Shin, 1986), The Pagemaster (Maurice Hunt en Joe Johnston, 1994), Atlantis: The Lost Empire (Gary Trousdale en Kirk Wise, 2001), Land of the Lost (Brad Silberling, 2009), Transformers: Dark of the Moon (Michael Bay, 2011) en Zambezia (Wayne Thornley, 2012). Als regisseur debuteerde Nimoy met een televisieversie van de door hemzelf als Theo van Gogh uitgesproken monoloog Vincent (1981). Na de twee Star Trek-films maakte hij nog enkele films, waarvan 3 Men and a Baby (1987), de Amerikaanse remake van Trois hommes et un couffin (Coline Serreau, 1984), een dikke hit bleek.
Vervolgens het echtscheidingsdrama The Good Mother (met Diane Keaton en Liam Neeson; 1988), de korte film Body Wars (1989), die bedoeld was voor vertoning in een wetenschappelijk pretpark van Disney, en tot slot twee geflopte komedies: Funny about Love (met Gene Wilder; 1990) en het bij de Amish gesitueerde Holy Matrimony (met Patricia Arquette en Joseph Gordon-Levitt; 1994). Nimoy regisseerde drie videoclips, publiceerde zeven dichtbundels en vier fotoboeken. Gescheiden van actrice Sandra Zobel, getrouwd met actrice Susan Bay, een volle nicht van regisseur Michael Bay.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten