Giulio Questi

90, Rome, 3 december, natuurlijke dood

Italiaans regisseur en scenarioschrijver. In kleine kring hoog gewaardeerd filmauteur met een door censuurproblemen geplaagd, veelal onbegrepen en weinig vertoond oeuvre. Zo viel de als zijn meesterwerk beschouwde western Se sei vivo, spara/Django Kill! (1967) ten prooi aan talloze coupures, die pas hersteld werden in een hertitelde versie Hondo oro (1975), waar weer andere scènes uit gehaald waren. Steen des aanstoots vormde het extreme geweld, dat de marxist en ex-verzetsstrijder Questi overigens ontleend had aan zijn eigen oorlogservaringen, die hij op deze manier probeerde te verwerken. 

Na publicaties in filmtijdschriften en assistentschappen bij Francesco Rosi maakte Questi de door de Italiaanse filmpers bekroonde korte film Giocare (1957). Ook schreef hij mee aan scenario’s, bij voorbeeld van Il carro armato dell’ 8 settembre (Gianni Puccini, 1960) en La donna del lago (Luigi Bazzoni en Franco Rossellini, 1965). Tevens speelde hij rolletjes in de films La dolce vita (als Don Giulio; Federico Fellini, 1960) en Gouden Palmwinnaar Signore & signori (Pietro Germi, 1966). Zijn eerste regiebijdrage aan een lange speelfilm was het segment Viaggio di nozze/Huwelijksreis in de omnibusfilm Le Italiane e l’amore (1961). Onder het gemeenschappelijke pseudoniem Elio Montesti maakte Questi vervolgens met Giuliano Montaldo en Elio Petri de documentaire Nudi per vivere (1964), die vervolgd werd wegens schending van de eerbaarheid en niet meer vertoond, net als de ‘mondo’-film Universo di notte (Alessandro Jacovoni, 1962), waaraan Questi ook meegewerkt had. Il passo (tevens scenario; Questi, 1964) was een bijdrage aan het drieluik Amori pericolosi. Het was ook een vroege samenwerking met editor Francesco ‘Kim’ Arcalli, die tot aan zijn dood in 1978 alle films van Questi zou monteren. Ze waren zo onafscheidelijk dat de Romeinse filmwereld hen spottend “Jules en Kim” noemde. Samen schreven ze ook de vroege ‘giallo’ La morte ha fatto l'uovo/Death Laid an Egg (met Gina Lollobrigida en Jean-Louis Trintignant; 1968), die ze voornamelijk situeerden rond een kippenfokkerij.
Hun laatste echte bioscoopfilm was Arcana (1972), waarin Lucia Bosé een Siciliaanse helderziende in Milaan speelde. Sindsdien werkte Questi vooral voor televisie. Een paar jaar geleden bracht hij in eigen beheer enkele korte films op dvd uit, gedraaid op een extreem laag budget: onder meer Lola (2009), Nitrato d’argento (2010) en Relazioni pericolose (2011).