Frank Yablans

79, Los Angeles, 27 november, natuurlijke dood

Amerikaans producent en scenarioschrijver. Jongere broer van distributeur en producent Irwin Yablans, beiden de zoon van een taxichauffeur uit Brooklyn. Frank was na werkzaamheden voor verschillende studio’s en een succesvolle loopbaan als vicepresident Sales, in de meest succesvolle periode van de studio president van Paramount Pictures (1971-75), verantwoordelijk voor producties als The Godfather (Francis Ford Coppola, 1972), The Godfather Part II (Coppola, 1974), Chinatown (Roman Polanski, 1974) en Death Wish (Michael Winner, 1974).  Tevens sleutelfiguur in de formatie (samen met Universal) van de internationale distributeur CIC, later UIP en UPI. Daarna onafhankelijk producent van onder meer Silver Streak (Arthur Hiller, 1976), The Other Side of Midnight (Charles Jarrott, 1977), The Fury (Brian De Palma, 1978), North Dallas Forty (tevens coscenarist; Ted Kotcheff, 1979) en Mommie Dearest (tevens coscenarist; Frank Perry, 1981), die Yablans drie Razzies bezorgde, onder meer voor ‘slechtste film van het decennium’. Daarna Monsignor (Perry, 1982), The Star Chamber (Peter Hyams, 1983), Congo (Frank Marshall, 1995), A Dog of Flanders (Kevin Brodie, 1999) en de flops van bijbelse proporties The Ten Commandments (Bill Boyce en John Stronach, 2007) en Noah’s Ark: The New Beginning (Boyce en Stronach, 2012). In de jaren tachtig werd Yablans door eigenaar Kirk Kerkorian naar het kwijnende MGM gehaald, waar hij zich beijverde om de fusie met United Artists tot MGM/UA te voltooien. Daarmee haalde hij ook de consequenties van megaflop Heaven’s Gate (Michael Cimino, 1980) binnen. In het boek Fade Out: The Calamitous Final Days of MGM (1990) wijst auteur Peter Bart, in 1983 door Yablans bij MGM/UA gehaald en later hoofdredacteur van Variety, hem aan als hoofdschuldige voor de ondergang van MGM. Gescheiden van scenarioschrijver Tracy Hotchner (Mommie Dearest).