Lauren Bacall

89, New York, 12 augustus, beroerte

Amerikaans actrice, geboren als Betty Joan Perske. Een van de grootste sterren uit de jaren 40, bijgenaamd The Look. In 1997 door het blad Empire in de top-100 van belangrijkste filmsterren aller tijden op de 11^de plaats gezet.  Fotomodel werd op haar 18^de ontdekt door de echtgenote van regisseur Howard Hawks, socialite Slim Keith, toen ze op de cover van de Harper’s Bazaar stond.  Hawks gaf haar de hoofdrol van de femme fatale tegenover de 26 jaar oudere Humphrey Bogart in de Hemingwayverfilming To Have and Have Not (1944). Het personage heet Slim en zou gemodelleerd zijn naar mevrouw Hawks. Vooral de scène waarin ze hem opriep haar te fluiten als hij haar nodig had, werd een klassieke verleidingsmoment: ,,Je weet hoe je moet fluiten, toch? Tuit je lippen en blaas!.’’

Ruim een jaar later was Bogart gescheiden en trouwde hij met Bacall, een koninklijk huwelijk dat stand hield tot zijn dood in 1957. Ze speelden samen in The Big Sleep (naar Raymond Chandler; Hawks, 1946), Dark Passage/Passagiers in de nacht (Delmer Daves, 1947) en Key Largo (John Huston, 1948). Daarnaast speelde de zwoele, maar verre van onnozele diva in vele andere films, niet zelden tot ongenoegen van Bogey. Met name Written on the Wind/Duistere driften (Douglas Sirk, 1956) vond hij (ten onrechte) een keukenmeidenromannetje, dat slecht zou zijn voor haar reputatie.
Bacall was onder meer de ster van Confidential Agent (naar Graham Greene; Herman Shumlin, 1945), Young Man with a Horn (tegenover Kirk Douglas en Doris Day; Michael Curtiz, 1950), Bright Leaf/Het masker valt (tegenover Gary Cooper; Curtiz, 1950), How to Marry a Millionaire (tegenover Marilyn Monroe en Betty Grable; Jean Negulesco, 1953),
Woman’s World (Negulesco, 1954), The Cobweb (Vincente Minnelli, 1955), Blood Alley (tegenover John Wayne; William A. Wellman, 1955) en Designing Woman (tegenover Gregory Peck; Minnelli, 1957). Als weduwe – Bacall hertrouwde in 1961 met acteur Jason Robards – kwam ook haar filmcarrière enigszins in het slop, al bleef ze spelen: The Gift of Love (top-billed; Negulesco, 1958), North West Frontier (J. Lee Thompson, 1959), Shock Treatment (Denis Sanders, 1964), Seks and the Single Girl (Richard Quine, 1964) en tegenover Paul Newman in Harper (Jack Smight, 1966).
Na een periode zonder films van acht jaar, waarin ze ook scheidde van Robards, maakte Bacall een comeback in de all-starcast van Agathe Christies Murder on the Orient Express (Sidney Lumet, 1974). Daarna tegenover Wayne en James Stewart in de ouderwetse western The Shootist (Don Siegel, 1976), in het ensemble van HealtH (Robert Altman, 1980), top-billed tegenover James Garner in The Fan (Edward Bianchi, 1981), Appointment with Death (naar Christie; Michael Winner, 1988),
Mr. North (Danny Huston, 1988), Misery (naar Stephen King; Rob Reiner, 1990), tegenover Anthony Quinn in het Frans-Canadese A Star for Two (Jim Kaufman, 1991), All I Want for Christmas (Robert Lieberman, 1991), Prêt-à-porter (Altman, 1994), The Mirror Has Two Faces (Barbra Streisand, 1996), My Fellow Americans (Peter Segal, 1996), Le jour et la nuit (Bernard-Henri Lévy, 1997), Diamonds (John Asher, 1999), The Venice Project (top-billed tegenover Dennis Hopper; Robert Dornhelm, 1999), Dogville (Lars von Trier, 2003), Birth (tegenover Nicole Kidman; Jonathan Glazer, 2004), Manderlay (Von Trier, 2005), The Walker (Paul Schrader, 2007),  de korte film Eve (top-billed; Natalie Portman, 2008), Wide Blue Yonder (Robert Young, 2010) en The Forger (top-billed; Lawrence Roeck, 2012). Autobiografie; By Myself (1980). Zou verre nicht zijn van de Israëlische president Shimon Peres, die ook eigenlijk Perske heet.