Hoos Blotkamp

70, Den Haag, 3 april, longkanker

Nederlands beeldend kunstenaar, kunsthistoricus, beleidsambtenaar en museumdirecteur, geboren als Vroukje Francisca de Roos. Studeerde in 1972 af in Utrecht als kunsthistoricus, met eigentijdse muziek aan het Instituut voor Sonologie als bijvak. Exposeerde haar computergestuurde ontwerpen onder meer in het Centraal Museum en op de eigen website Decomachine.

Groter bekendheid zou de echtgenote van kunsthistoricus en –verzamelaar Carel Blotkamp echter krijgen door haar inspanningen voor het kunstbeleid. Ze was conservator van het Centraal Museum, hoofd Beeldende Kunst van het ministerie van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur en na een verrassende transfer in 1987, directeur van het Nederlands Filmmuseum. Na het vertrek van medeoprichter Jan de Vaal en het aarzelende beleid van zijn opvolger Frans Maks, wilde minister Elco Brinkman (WVC, CDA) een meer dynamisch conserverings- en vertoningsbeleid in het Vondelparkpaviljoen gestalte zien krijgen.

De door haar directheid en dadendrang opvallende beleidsambtenaar, die niet in eerste instantie als cinefiel bekend stond, werd naar voren geschoven om veranderingen tot stand te brengen. Dat lukte bijzonder goed: onder haar leiding groeide het personeelsbestand van 13 naar 140, publieksvertoningen van de eigen collectie en van andere titels (van 4 naar 34 per  week) en de distributie van kunstzinnige contemporaine films werden enthousiast ter hand genomen, blootstelling van kwetsbare kopieën niet langer als een noodzakelijk kwaad gezien. Blotkamp omringde zich met uitgesproken en tot de verbeelding sprekende cinefiele specialisten, die de functie van adjunct-directeur kregen. Achtereenvolgens traden aan Eric de Kuyper, Peter Delpeut en haar latere opvolger ad interim Ruud Visschedijk. Ook de conservering kreeg nieuw elan, zodat het Filmmuseum nog meer dan voorheen een internationaal toonaangevend instituut werd in de dertien jaar onder leiding van Blotkamp. Ze excelleerde in het werven van fondsen, vooral voor de conservering van nitraatfilms, maar pionierde ook in nieuwe vormen van presentatie, met live muziek, installaties, kindervoorstellingen, compilatiefilms (Lyrisch nitraat, Delpeut, 1991).
Zo bestemde Blotkamp het prijzengeld van de aan haar persoonlijk toegekende Sphinx Cultuurprijs (1998) aan het op video ontsluiten van recent geconserveerde films. Onder meer werd opdracht gegeven tot het componeren van nieuwe muziek bij Maudite soit la guerre (Alfred Machin, 1913). Het wervelende nieuwe enthousiasme deed veel stof opwaaien, ook intern, waar sommige oude getrouwen moesten wennen aan haar energie. Uiteindelijk zou ook een intern conflict het einde betekenen voor de beslissende periode-Blotkamp. Een plan om het Filmmuseum te laten fuseren met het Nederlands Foto Instituut tot een Nationaal Instituut voor Beeldcultuur in Rotterdam stuitte op grote weerstand in Amsterdam, maar ook onder het personeel van het Filmmuseum. De oppositie, die ook het bestuur verdeelde, leidde in 2000 tot het intrekken van het plan door staatssecretaris Rick van der Ploeg (Cultuur, PvdA) en het vertrek van Blotkamp., die haar lot eraan verbonden had. De huidige directie van EYE, de opvolger van het Filmmuseum, wond er geen doekjes om dat zonder de interventie van Hoos Blotkamp de nieuwe fase in een filmpaleis aan het IJ nooit tot stand had kunnen komen. Bestuurslid Vereniging van Openbare Bibliotheken (2006-10).