Albert van der Wildt

71, Amsterdam, 26 april, kanker

Nederlands cameraman en documentaireregisseur. Studeerde in 1965 af aan de Filmacademie, als cameraman van de eindexamenfilm Huuh, huuh (Patrick LeBon, 1965). Assistent-camera bij films van Wim Verstappen, Frans Weisz, Rein Bloem, Jacques Tati, Erik van Zuylen en Harry Kümel. Ging in 1971 een jaar op stage in Canada. Maakte deel uit van het collectief Amsterdams Stadsjournaal (1974-84). Later veel gevraagd als cameraman van speelfilms en documentaires, vanwege zijn precisie en creatieve blik, zeker als het om zaken van leven en dood gaat. Draaide onder meer baanbrekende speelfilms als Gouden Leeuwwinnaar De smaak van water (Orlow Seunke, 1982) en het geraffineerde De witte waan (Adriaan Ditvoorst, 1984).
Regisseerde ook zelf enkele documentaires, waaronder het met een Gouden Kalf bekroonde, autobiografische Beeld van een kind (tevens camera; 1989) over de wiegendood van zijn zoon Sven. Eerste film als zelfstandig cameraman: het documentaire porrtret Hans Scharoun (Wim van der Velde en George Sluizer, 1970). Debuteerde in de bioscoop als een van de vier cameralieden van de Werkteater-film Toestanden (naast Fred Brinkman, Ruud van Buren en Mat van Hensbergen; Thijs Chanowski, 1976). Draaide ook de lange speelfilms Hellegat (samen met Dominique DeRuddere en Yetty Faes; LeBon, 1980) en De Stille Oceaan (Digna Sinke, 1984), de korte fictiefilms Nestwarmte (naast Brinkman; Chanowski, 1981) en De paardentekenaar (Chanowski, 1983) en de live action in de korte animatiefilms Haast een hand (Jacques Overtoom, Peter Sweenen en Gerrit van Dijk, 1983) en A Good Turn Daily (Van Dijk, 1983). De grootste specialiteit van Van der Wildt bleef toch de documentaire. Zo was hij een van de operators van Bert Haanstra bij diens Een monument voor een gorilla (1987) en een van de vier cameralieden bij het ingenieuze Een zaak van niveau (Louis van Gasteren, 1989), naast Deen van der Zaken, Dirk Teenstra en Jos van Schoor.

Andere documentaires met camerawerk van Van der Wildt waren Bericht uit Khartoum (Van Gasteren, 1971), Een schijn van twijfel (naast Paul van Arnhem Verhoeven en Anton van Munster; Rolf Orthel, 1975), Dr Eduard Wirths, SS-arts in Auschwitz (Orthel, 1975), Diploma’s: geen (Kees Hin, 1975),  Het nieuwe paradijs (Tom d’Angremond, 1975), Abortus doe je niet zomaar (Hillie Molenaar, 1976), Vorm in het platte vlak (Christa van Santen, 1977), Sempre piu’ difficile (D’Angremond, 1981), De prijs van ons voedsel (Han Kooiman voor collectief De Rode Lantaren; 1981), Hiroshima is overal (Lou Brouwers, 1981), Donna – Vrouwen in verzet (Yvonne Scholten, 1981), De Amerikaanse Droom (George Sluizer, 1982),  Chup Tu – Trouwen op z’n Hindostaans in Nederland (Fons Grasveld, 1984), De tweede generatie (samen met Alex Boon; Ton Vriens, 1984), Tussen veertig en zestig (Elisabeth van Dorp, 1984), Nieuwe Golf (Sinke, 1985), We gaan door (Ton Aarden, 1985), Museumplein (Gerard d’Olivat, 1985), In de bouw (Menno Euwe, 1985), Dekmantel (Dan Blokker, 1985), Beeld voor beeld (over animatiefilm in Nederland; Nico Crama, 1985),

Boulevard of Broken Dreams (tevens scenario; Derek May, 1988), Youri Egorov (1954-1988) (Eline Flipse, 1989), Het Gibraltar van het Noorden (over Den Helder; D’Olivat, 1990), Amadeu, Amadeu! (Karin Jünger, 1993), Wakers en dromers (Annette Apon, 1994), De zon heeft alles gezien (Hin, 1994), Een winter in Zuiderwoude (Apon, 1994), de veelbesproken televisiedocumentaire over een euthanasie Dood op verzoek (Maarten Nederhorst, 1994), Heengaan en thuiskomen (Annegriet Wietsma, 1996), Eight Days a Week (over Van Dijk; Erik Willems, 1997),

Het derde kind, dagboek van een zwangerschap (naast Bernd Wouthuysen; Thom Verheul, 1997), Geest van de Werf (naast Peter Brugman; Sherman de Jesus, 1998), Steen (naast de regissseur; Willems, 1999), De lange adem van Zuilen (Esther Pennarts, 1999),  All Is Light – Jan Henderikse (De Jesus, 2001), De vervalsing (naast Jet Homoet en Mauricio Rubinstein; Arjanne Laan, 2001), Het gaatje (Rimko Haanstra, 2002), De tijd op je hielen (naast Alex de Waal; De Jesus, 2003), Omstreden vrijheid/Abortion – Right or Wrong (De Jesus, 2005), Jan Schoonhoven – Beambte 18977 (De Jesus, 2005) en Hand voet in omhelzing (naast de regisseur; Van Munster, 2006). Ook draaide hij de door hemzelf geregisseerde, bekroonde documentaire Passage – A Richard Erdman Sculpture (1985), evenals Y es nuestra (Van der Wildt, 1983) over de Aymara in Noord-Chili. Behalve in Beeld van een kind was Van der Wildt ook zelf in beeld in Noordeinde-Zuideinde (D’Olivat, 1990). Het archief van Albert van der Wildt schonk hij in 2006 aan EYE.

 

---