Stephen Dwoskin

73, Londen, 28 juni, hartfalen

 

Amerikaans filmmaker, vanaf 1964 in Engeland. Kreeg op zijn negende polio en functioneerde sindsdien als invalide. Maakte een groot aantal min of meer experimentele films,  veelal met een autobiografisch karakter. Zelfmedelijden was voor Dwoskin een bron van inspiratie, die hij effectief thematiseerde in de meeste van zijn films. Vanaf de allereerste editie in 1972 stamgast van Film International/International Filmfestival Rotterdam, waar Huub Bals hem ook uitverkoos als een van de eerste filmauteurs die door het festival aan financiering van zijn volgende film geholpen werden.  Dwoskins wellicht meest geacheveerde film Outside In (1981) was een van de bestanddelen van de installatie in EYE Filmpoëtica (Kees Hin, 2012), waarin Dwoskins beelden werden geconfronteerd met die van andere “rechtvaardige” filmauteurs. Dwoskin was oorspronkelijk grafisch vormgever en begon in de jaren zestig korte films te maken. Naissant (1964) en Soliloquy (1967) werden bekroond op het destijds toonaangevende experimentele festival van Knokke.

Aanvankelijk protegé van filmmaker Emile de Antonio, die ook als zijn agent optrad. Rotterdam vertoonde onder meer Dwoskins Dyn Amo (1973), de Duitse tv-film Behindert (1974), Tod und Teufel (1974), Central Bazaar (1976),  Silent Cry (1977), de documentaire Shadow from Light (1983), Ballet Black (1986), Face of Our Fear (1992),  Trying to Kiss the Moon (1994), Pain Is… (1997), Oblivion (2006), The Sun and the Moon (2006) en het korte Ascolta! (2008). Postuum ging zijn laatste film Age Is (2012) in Locarno in première. Retrospectieven van zijn werk werden onder meer georganiseerd door het British Film Institute (2009) en het Berlijnse Arsenal (2010). Dwoskin doceerde film, onder meer aan het Londense Royal College of Art, en schreef het invloedrijke boek Film Is (1975).