René Vautier

86, Cancale (Ile-et-Vilaine), 4 januari, doodsoorzaak onbekend

Frans regisseur en scenarist. Studeerde af aan de IDHEC (1948). Bretonse verzetsman en communist won voor zijn fictiedebuut Anneaux d’or/Gouden ringen (met Claudia Cardinale; 1959) in Berlijn de prijs voor de beste korte jeugdfilm. FIPRESCI-prijs in Cannes voor het door hemzelf geschreven langspeelfilmdebuut Avoir 20 ans dans les Aurès (1972), over de ervaringen van een Bretonse pacifist in het Franse leger tijdens de Algerijnse oorlog.

Ook zijn eerste twee korte documentaires hadden een anti-kolonialistische strekking: Afrique 50 (1950), veertig jaar verboden en aanleiding tot een gevangenisstraf van een jaar, en Algérie en flammes (1958). Daarna de documentaire Un peuple en marche (over de Algerijnse vrijheidsstrijd; 1963),
Classe de lutte (als lid van de door Chris Marker opgerichte Groupe Medvedkine; 1969), een segment van de documentaire Humain, trop humain (samen met Louis Malle. 1972) over arbeiders in de Citroën-fabriek, het op Film International vertoonde Quand tu disais Valéry (over een staking in een caravanfabriek; 1975) en talrijke andere fictiefilms en documentaires met politieke onderwerpen. De laatste was Hirochirac (1995). Ging in 1973 een maand in hongerstaking tegen een vertoningsverbod van Octobre à Paris (Jacques Panijel, 1972) over de politiemoord in 1961 in Parijs op tientallen Algerijnse demonstranten. Ondersteund door filmprominenten als Varda, Resnais, Godard en Sautet, won Vautier deze strijd.