Deanna Durbin

91, Neuphle-le-Château (dep. Yvelines), 26? april, doodsoorzaak onbekend

 

Oorspronkelijk Canadees filmactrice en zangeres, eigenlijk Edna Mae Durbin. Een van de eerste grote tienersterren, die in de jaren dertig de Universal-studio van een naderend faillissement redde door, het succes van een reeks rond haar heen gedrapeerde muzikale komedies., geproduceerd door Joe Pasternak. Haar foto hing bij Anne Frank aan de muur van het achterhuis en vertederde ook premier Winston Churchill en ontving post van onder veel meer Benito Mussolini en Satyajit Ray. Geboren in Winnipeg, opgegroeid in Californië, werd de 14-jarige Durbin door MGM gecast in de korte film Every Sunday (Felix E. Feist, 1936), tegenover een andere nieuwkomer, Judy Garland.

De studio koos ervoor om met Garland verder in zee te gaan, Universal pikte de sopraan Durbin op. Daar debuteerde ze als een van de drie zusjes in Three Smart Girls/Drie gewiekste meisjes (Henry Koster, 1936) en was voor het eerst top-billed tegenover dirigent Leopold Stokowski in de wereldhit One Hundred Men and One Girl/Honder mannen en een meisje (Koster, 1937). In de jaren die volgden werd Durbin een van de best betaalde sterren van Hollywood en won in 1939 samen met Mickey Rooney een speciale Oscar voor het personifiëren van de geest van de jeugd. Haar films waren Mad about Music/De wildzang (Norman Taurog, 1938), That Certain Age (Edward Ludwig, 1938), het vervolg Three Smart Girls Grow Up/Drie gewiekste schatjes worden groot (Koster, 1939),

First Love/Eerste liefde (Koster, 1939), It’s a Date (William A. Seiter, 1940), Spring Parade (Koster, 1940), Nice Girl?/Alleen voor u (Seiter, 1941), It Started with Eve/Het begon met Eva (Koster, 1941), The Amazing Mrs. Holliday (Bruce Manning, 1943), Hers to Hold (Frank Ryan, 1943),

His Butler’s Sister/De zuster van de huisknecht (Frank Borzage, 1943), in de dubbele hoofdrol van Christmas Holiday (Frank Borzage, 1944)en Can’t Help Singing (Ryan, 1944). Vanaf de komische film noir Lady on a Train (Charles David, 1945) werden Durbins rollen volwassener en minder succesvol: Beacause of Him (Richard Wallace, 1946), het door Preston Sturges geschreven I’ll Be Yours (Seiter, 1947), Something in the Wind/Een lied in de wind (Irving Pichel, 1947), Up in Central Park (Seiter, 1948) en For the Love of Mary (Frederick De Cordova, 1948).

Teleurgesteld trok Durbin zich geheel terug uit de openbaarheid en gaf nauwelijks meer ooit een interview. Wel schreef ze in de jaren 70 een bittere brief aan haar bewonderaar, de filmhistoricus William K. Everson, waarin ze stelde dat het voor haar gecreëerde personage niet leek op haarzelf of iemand anders van haar leeftijd die ze kende, en dat de films vooral bedoeld waren om de generatie van haar ouders te verzoenen met die van haar.  Weduwe van de Franse regisseur David.