61, Santa Monica, 12 juni, borstkanker
Amerikaans producent. Grootste verdienste naar Hollywoodmaatstaven was het tot stand brengen van Spider-Man (Sam Raimi, 2002) en de vervolgfilms Spider-Man 2 (Raimi, 2004), Spider-Man 3 (Raimi, 2007) en de nog uit te brengen revitalisering van de cyclus (in haar woorden: "een re-boot") The Amazing Spider-Man (Marc Webb, 2012). De strip van Stan Lee was al eerder de inspiratie geweest van verschillende televisieseries en videogames, maar het succes van de trilogie van Raimi was toch nog onverwacht groot. Ziskin had eerder vooral gescoord als executive producer van hits als Pretty Woman (Garry Marshall, 1990) en As Good As It Gets (James L. Brooks, 1997). Haar eerste eigen filmproductie was Murphy's Romance (Martin Ritt, 1985), gevolgd door onder meer No Way Out (Roger Donaldson, 1987), D.O.A, (Annabel Jankel en Rocky Morton, 1988), Everybody's All-American (Taylor Hackford, 1988), The Doctor (Randa Haines, 1991), To Die For (Gus Van Sant, 1995) en Stealth (Rob Cohen, 2005). Bij haar producties What about Bob? (Frank Oz, 1991) en Hero (Stephen Frears, 1992) tekende ze tevens voor het oorspronkelijke scenario, beide keren samen met haar latere echtgenoot, scenarist Alvin Sargent. Ook produceerde ze de door Whoopi Goldberg gepresenteerde 74ste Oscaruitreiking (2002) en de door Ellen De Generes gepresenteerde 79ste editie (2007). Ziskin was zeker niet de enige of belangrijkste vrouwelijke producent in Hollywood, maar was wel een pionier in het haar nek uitsteken uit om andere vrouwen kansen te geven, als regisseur of Oscarpresentator. Ze was ook enige tijd president van Fox 2000, een gespecialiseerde afdeling van 20th Century Fox die onder haar leiding gewaagde titels voortbracht als The Thin Red Line (Terrence Malick, 1998) en Fight Club (David Fincher, 1999).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten