Fred Personne

81, Marmande (Lot-et-Garonne), 17 november, natuurlijke dood

Frans acteur. In tegenstelling tot wat vaak werd vermoed was de achternaam, die ‘niemand’ betekent, van deze alom aanwezige bijrolacteur geen pseudoniem. Meestal speelde hij een politieman, boer of garagehouder, maar soms een dragende rol, zoals de baas van de boerenknecht met brommer (Michel Robin)  in het Zwitserse Les petites fugues (Yves Yersin, 1979) of in het in zijn geboortestreek (Nord-Pas-de-Calais) gesitueerde Bienvenu chez les Ch’tis (Dany Boon, 2007).

Filmdebuut in La bande à Bonnot (Philippe Fourastié, 1968). Onder veel meer in Pierre et Paul (René Allio, 1969), L’insolent (Jean-Claude Roy, 1973), Il n’y a pas de fumée sans feu (André Cayatte, 1973), Juliette et Juliette (Rémo Forlani, 1974), als politiecommissaris in M. Klein (Joseph Losey, 1976), La question (Laurent Heynemann, 1977), L’animal (Claude Zidi, 1977), Dimenticare Venezia (Franco Brusati, 1979), Le mors aux dents (Heynemann, 1979), als de vader van Miou-Miou in La femme flic (Yves Boisset, 1980), Pile ou face (Robert Enrico, 1980), Sauve qui peut (la vie) (Jean-Luc Godard, 1980), L’année prochaine…si tout va bien (Jean-Loup Hubert, 1981), als Franse taxichauffeur in Curse of the Pink Panther (Blake Edwards, 1983), Liberty Belle (Pascal Kané, 1983), Mon cas/O meu caso (Manoel de Oliveira, 1986), als de vader van Jacqueline Bisset in La maison de jade (Nadine Trintignant, 1988), Pleure pas my love (Tony Gatlif, 1989), Riens du tout (Cédric Klapisch, 1992), de Nederlandse tv-serie Zwarte sneeuw (Maarten Treurniet, 1996), Livraison à domicile (Bruno Delahaye, 2003) en de korte film Le tableau (Laurent Achard, 2013). Talloze televisie- en theaterrollen. Autobiografie: Y’a quelqu’un? Non, y’a personne (2008).
Décès de Fred Personne door TNTWeo