Luigi Magni

85, Rome, 27 oktober, natuurlijke dood

Italiaans regisseur en scenarioschrijver. Aanvankelijk toneelschrijver en scenarist. Debuteerde in 1968 als regisseur met de komedie Faustina. Zou vooral thema’s behandelen uit de geschiedenis van de stad Rome. Buiten Italië veel minder bekend, met als halve uitzondering zijn grootste succes In nome del papa re (1977), dat zich afspeelt tijdens de strijd tussen Garibaldi en de paus, en die drie David di Donatello-prijzen zou winnen: beste film, scenario en acteur (Nino Manfredi). Regisseerde voorts onder meer Nell’anno del signore (met Manfredi en Ugo Tognazzi; 1969) over liberale revolutie van 1825, Scipione anche detto l’Africano (met Marcello Mastroianni als Scipio en Vittorio Gassman als Cato; 1971), La Tosca (met Monica Vitti; 1973),

een episode van Signore e signori, buonanotte (1976), Arrivano i bersaglieri (1980), de wonderlijke musical over Ignatius van Loyola en Don Flippo Neri State buoni… se potete (1983),  Secondo Ponzio Pilato (1987), ‘O re (met Giancarlo Giannini en Ornella Muti als koningspaar in ballingschap; 1989), In nome del popolo sovrano (1990) en La carbonara (2000). Schreef behalve zijn eigen films onder meer Tempo di villeggiatura (Antonio Racioppi, 1956), de dialogen van La cambiale (Camillo Mastrocinque, 1959), La mandragola (Alberto Lattuada, 1965), de biopic El Greco (met Mel Ferrer als de schilder; Luciano Salce, 1966), de episode van Salce in Le fate (1966), Non faccio la guerra, faccio l’amore (Franco Rossi, 1966), Madamigella di Maupin (Mauro Bolognini, 1966), Le streghe (episode van Rossi; 1967), La cintura di castità (Pasquale Festa Campanile, 1967), La ragazza con la pistola (Mario Monicelli, 1968) en de dialogen van Per grazia ricevuta (Manfredi, 1971). Getrouwd met kostuum- en decorontwerpster Lucia Mirisola.