87, Jeruzalem, 3 maart, natuurlijke dood
Lets documentairemaker. Opvallende gast op de eerste editie van IDFA, samen met andere filmers uit de Sovjet-Unie die voor het eerst de kans kregen hun kritische werk internationaal te laten zien. Frank won er meteen de publieksprijs (‘Wisselzaktrofee’) voor zijn documentaire Augstaka tiesa/The Last Judgement (1988) over de veranderingen in het hoofd van een veroordeelde moordenaar. Won ook de hoofdprijs in Nyon.
De regisseur was toen echter al geruime tijd de inspirator van de Rigastijl van observerende documentaires, die zich onderscheidt door een poëtische en humanistische benadering. Studeerde rechten in Moskou en werkte aanvankelijk als journalist. Maakte zijn eerste korte documentaire Sala maize/The Salt Bread al in 1964. Een van zijn bekendste films was Par desmit minutem vecaks/Ten Minutes Older (1978), waarin een poppenkastvoorstelling wordt gevolgd door alleen de gezichten van de jeugdige toeschouwers in beeld te nemen. De film vormde de inspiratie voor twee internationale omnibusfilms uit 2002, Ten Minutes Older: The Trumpet/ The Cello. Eerste lange documentaire was Aizliegta zona/Restricted Area (1975) over een strafkolonie. Reiz dzivoja septini Simeoni/There Were Seven Simeons (samen met Vladimir Eisner, 1989) was een in Yamagata en San Sebastian bekroond curieus portret van zeven broers die hun moeder hadden gedood. Daarna Ebreju iela/The Jewish Street (1992), in Israël Ish hakotel: Mysteria Teudit/The Man of the Wall: A Documentary Mystery (samen met Ya’ackov Svirski en Semyon Vinokur, 1998) en ten slotte Flashback (2003), een portret van zijn cameraman en collega Juris Podnieks (1950-1992). Auteur van een boek over de kunst van de documentaire film, The Map of Ptolemy (1975). Woonde sinds 1993 beurtelings in Jeruzalem en Riga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten