Michael Winner

77, Londen, 21 januari, leveraandoening

 

Engels regisseur, producent en restaurantcriticus. Studeerde rechten in Cambridge, publiceerde al op zijn 16^de filmrecensies en entertainmentcolumns. Maakte televisiefilms voor de BBC, later productief speelfilmregisseur in vele genres. Om zijn visuele effectiviteit veelgevraagd voor actiefilms en ander Hollywoodgenrewerk, vooral na het succes van de wraakfantasie Death Wish (1974), met een hoofdrol voor Charles Bronson, lang zijn vaste protagonist. Debuteerde na enkele korte films met de showbiz-thriller Shoot to Kill (1960). Eigenlijk was daar in 1957 al een quota quickie aan voorafgegaan, The Clock Strikes Eight, maar die werd pas vier jaar later uitgebracht, onder de titel Out of the Shadow (1961). Daarna onder meer de muziekfilm Play It Cool (met Billy Fury; 1962),

de komedie Some Like It Cool (1962), de sketchfilm The Cool Mikado (1963), het realistische misdaaddrama West 11 (1963), de versierfilm The System (met Oliver Reed en David Hemmings; 1964), de Swinging London-komedie You Must Be Joking! (1965), de misdaadkomedie The Jokers (met Reed; 1967), de reclamesatire I’ll Never Forget What’s’is Name (met Reed en Orson Welles; 1967),

de legerkomedie Hannibal Brooks (met Reed; 1969), de sportfilm The Games (1970) en de Henry James-verfilming The Nightcomers (met Marlon Brando; 1971). Vanaf de western Lawman (met Burt Lancaster; 1971) vooral in Hollywood: de western Chato’s Land (met Bronson; 1972), de actiehit The Mechanic (met Bronson; 1972), de spionagefilm Scorpio (met Lancaster en Alain Delon; 1973), The Stone Killer (met Bronson; 1973), een satire met zoveel mogelijk oude sterren in cameo’s, getiteld Won Ton Ton, the Dog Who Saved Hollywood (1976) en de horrorfilm The Sentinel (1977).

Vanaf de Londense remake van The Big Sleep (met Robert Mitchum; 1978) wisselde Winner Britse en Amerikaanse producties met elkaar af, waarvan sommigen voor productiemaatschappij Cannon. Tot zijn latere werk behoren Firepower (met Sophia Loren en O.J. Simpson; 1979), Death Wish II (met Bronson; 1982), een Cannon-remake van The Wicked Lady (met Faye Dunaway en Alan Bates; 1983), Death Wish 3 (met Bronson voor Cannon; 1985), de Agatha Christieverfilming Appointment with Death (met Peter Ustinov en Lauren Bacall, voor Cannon; 1988), de weinig bekende verfilming van Alan Ayckbourns blijspel A Chorus of Disapproval (met Anthony Hopkins en Jeremy Irons; 1989),

de avonturenfilm Bullseye! (met Michael Caine en Roger Moore; 1990), de thriller Dirty Weekend (1993) en een door Winner zelf bedachte vigilante-komedie, Parting Shots (1998), met Reed, Chris Rea, John Cleese, Bob Hoskins, Diana Rigg, Ben Kingsley en Joanna Lumley.

Winner produceerde de meeste van zijn eigen films, en schreef er een flink aantal. Ook monteerde hij vaak onder het pseudoniem Arnold Crust of Arnold Crust Jr. Publiceerde op gevorderde leeftijd talloze restaurantrecensies en trad op in commercials als gastronomisch expert. Was jarenlang aanhanger van de Conservatieve Partij, maar liep in 1997 om Tony Blair naar Labour over. Mogelijk verklaart deze wankelmoedigheid waarom Winner nooit in de adelstand werd verheven, wel in 2006 officier Order of the British Empire (OBE).