83,
Parijs, 3 november, natuurlijke dood
Frans decorontwerper, eigenlijk François graaf Bessot de Lamothe. Vier Césarnominaties voor de beste decors: One, Two, Two, 122 rue de Provence (Christian Gion, 1978), Les misérables (Robert Hossein, 1982), On ne meurt que 2 fois (Jacques Deray, 1985) en Le souper (Edouard Molinaro, 1992). Debuteerde met de flamboyante kostuumfilm Cartouche (Philippe de Broca, 1962). Voorts onder meer Le diable et les dix commandements (Julien Duvivier. 1962), La ronde (Roger Vadim, 1963), Le vampire de Düsseldorf (Hossein, 1964), Les tribulations d’un chinois en Chine (De Broca, 1965), Hotel Paradiso (Peter Glenville, 1965), Le roi de coeur (De Broca, 1966), Le samouraï (Jean-Pierre Melville, 1967), The Comedians (Glenville, 1967), Borsalino (Deray, 1969), Hibernatus/Vriezen we dood, dan vriezen we dood (Molinaro, 1969),
Start
the Revolution without Me (Bud Yorkin, 1970), L’emmerdeur (Molinaro, 1973), Le magnifique (De Broca, 1973), Piaf! (Guy Casaril,
1973), Toute une vie (Claude Lelouch, 1973), Le corps de mon ennemi (Henri Verneuil,
1975), Emmanuelle 2, l’anti-vierge (Francis
Giacobetti, 1975), Goodbye Emmanuelle (François Leterrier,
1977), Tendre poulet (De Broca,
1977), La petite
fille en velours bleu/Little Girl in Blue Velvet (Alan
Bridges, 1978), Un papillon sur l’épaule (Deray, 1978), A Little Romance (George Roy Hill, 1978)
en The Man in the Iron Mask (Randall Wallace, 1997).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten