Maria Schneider

58, Parijs, 3 februari, kanker

Frans filmactrice, geboren als Marie Christine Gélin. Dochter van acteur Daniel Gélin bereikte op 19-jarige leeftijd tegelijk cultstatus en wereldroem door haar hoofdrol tegenover de 47-jarige Marlon Brando in Last Tango in Paris/Ultimo tango a Parigi (Bernardo Bertolucci, 1972). De seksuele ontmoetingen in een leeg appartement tussen twee onbekenden spraken tot de verbeelding van de tijdgeest. waarbij een cruciale bijrol was weggelegd voor een pakje boter, bij wijze van vaseline in (vermoedelijk) de eerste anale vrijscène uit de filmgeschiedenis. Het was overigens een idee van Brando, dat niet in het script stond.

Het was niet Schneiders filmdebuut. Ze speelde al eerder in enkele obscuurder films, zoals Madly (Roger Kahane, 1970), La vieille fille (Jean-Pierre Blanc, 1971) en Hellé (Roger Vadim, 1972). Er zouden slechts enkele memorabele filmrollen volgen, met name als de liftster van Jack Nicholson in Professione: reporter/The Passenger (Michelangelo Antonioni, 1975) en in de titelrol van de thriller La baby sitter (René Clément, 1975). Ook was ze de lesbische fling van Monique van de Ven in de Nederlandse film Een vrouw als Eva (Nouchka van Brakel, 1979).

Problemen met drugs en psychische belemmeringen verhinderden een continue filmloopbaan, temeer daar Schneider de reputatie verwierf onhandelbaar te zijn op de set. Zo trok ze zich in 1976 terug tijdens de opnamen van de edelpornofilm Caligula (Tinto Brass, 1979), omdat ze geen naaktscènes wilde doen, en werd korte tijd later opgenomen in een psychiatrische inrichting. Rond dit incident maakte Schneider ook bekend biseksueel te zijn. Haar eigenzinnige en capricieuze karakter definieerde ook de filmpersonages: ze was eerder bijzonder dan dat ze bijzonder acteerde.

Tot haar overige films behoren Violanta (Daniel Schmid, 1977), het middellange Voyage au jardin des morts (met Laurent Terzieff; Philippe Garrel, 1978), Io sono mia (Sofia Scandurra, 1978), La dérobade (Daniel Duval, 1979), Haine (Dominique Goult, 1980), het Belgische Mama Dracula (Boris Szulzinger, 1980), Merry-go-round (Jacques Rivette, 1981), Cercasi Gesù (Luigi Comencini, 1982), Bunker Palace Hôtel (Enki Bilal, 1989), La condanna (Marco Bellocchio, 1991), Les nuits fauves (Cyril Collard, 1992), Jane Eyre (Franco Zeffirelli, 1996), Les acteurs (Bertrand Blier, 2000), La repentie (Laetitia Masson, 2002), La clef (Guillaume Nicloux, 2007) en Cliente (Josiane Balasko, 2008).