Annie Girardot

79, Parijs, 28 februari, ziekte van Alzheimer

Frans actrice. Na de sensuele hoofdrol van de vermoorde prostituee Nadia in Rocco e i suoi fratelli/Rocco en zijn broers (Luchino Visconti, 1960) ontwikkelde de no-nonsense-actrice met doorrookte stem zich tot een vaste waarde in Franse en Italiaanse films. Beoefende vele genres, van melodrama en artfilms van Marco Ferreri en Claude Lelouch, tot policier en klucht, maar was alleen niet zo in trek bij de meeeste regisseurs van de nouvelle vague. Won in 1965 de Coppa Volpi als beste actrice in Venetië voor haar hoofdrol in Trois chambres à Manhattan (Marcel Carné, 1965).

Haar eerste César ontving Girardot voor de titelrol in het melodrama Docteur Françoise Gailland (Jean-Louis Bertucelli, 1976), gevolgd door een nominatie voor La clé sur la porte (Yves Boisset, 1978). Daarna raakte ze enigszins in de vergetelheid en won tot haar verrassing veel later nog twee keer de César voor de beste vrouwelijke bijrol, in Les misérables (Lelouch, 1995) en als de monsterlijke moeder van Isabelle Huppert in La pianiste (Michael Haneke, 2001).

Opgeleid aan de toneelschool Conservatoire de Paris was Girardot enkele jaren (1954-57) vast verbonden aan de prestigieuze Comédie Française. Onopvallend filmdebuut in Treize à table (André Hunebelle, 1955). Voorts onder meer in L'homme aux clefs d'or (Léo Joannon, 1956), Le rouge est mis (met Jean Gabin; Gilles Grangier, 1957), L'amour est en jeu (eerste hoofdrol; Marc Allégret, 1957), Maigret tend un piège (met Gabin; Jean Delannoy, 1958), Le désert de Pigalle (top-billed; Joannon, 1958), La Française et l'amour (episode Christian-Jaque, 1960), La proie pour l'ombre (top-billed; Alexandre Astruc, 1961), Amours célèbres (Michel Boisrond, 1961), Le bateau d'Émile (top-billed tegenover Lino Ventura; Denys de la Patellière, 1962), Le crime ne paie pas (Gérard Oury, 1962), Il giorno più corto (Sergio Corbucci, 1963), Le vice et la vertu (top-billed tegenover Catherine Deneuve; Roger Vadim, 1963), I compagni (Mario Monicelli, 1963), I fuorilegge del matrimonio (Paolo en Vittorio Taviani en Valentino Orsini, 1963), La bonne soupe (top-billed in viervoudige rol; Robert Thomas, 1964), als de aapvrouw in La donna scimmia (Ferreri, 1964), Le streghe (episode Visconti, 1967), Vivre pour vivre (met Yves Montand; Lelouch, 1967),

Bice skoro propast sveta/Il pleut dans mon village (Aleksandar Petrovic, 1968), Dillinger è morto (met Michel Piccoli; Ferreri, 1969), La vie, l'amour, la mort (Lelouch, 1969), Metti, una sera a cena (Giuseppe Patroni Griffi, 1969), Erotissimo (top-billed; Gérard Pirès, 1969), Un homme qui me plaît (met Jean-Paul Belmondo; Lelouch, 1969), Elle boit pas, elle fume pas, elle drague pas, mais...elle cause! (top-billed; Michel Audiard, 1970), Il seme dell'uomo/Het zaad van de mens (Ferreri, 1970), Les novices (met Brigitte Bardot; Guy Casaril, 1970), als de lerares die het met een leerling aanlegt in de superhit Mourir d'aimer (André Cayatte, 1971), Les feux de la chandeleur (Serge Korber, 1972),

Elle cause plus, elle flingue (Audiard, 1972), Traitement de choc (tegenover Alain Delon; Alain Jessua, 1973), La bande à Bonnot (tegenover Jacques Brel; Philippe Fourastié, 1974), als de moeder van Isabelle Adjani in de hit La gifle (Claude Pinoteau, 1974), Le gitan (met Delon; José Giovanni, 1975), À chacun son enfer (Cayatte, 1977), de Belgische bejaardenhuiskomedie Jambon d'Ardenne (Benoît Lamy, 1977), Le point de mire (Jean-Claude Tramont, 1977), de hit Tendre poulet (met Philippe Noiret; Philippe de Broca, 1978), de superhit La zizanie/Onkruid vergaat niet (met Louis de Funès; Claude Zidi, 1978), L'ingorgo - Una storia impossibile (Luigi Comencini, 1979), Le cavaleur (De Broca, 1979), Bobo Jacco (Walter Bal, 1979), On a volé la cuisse de Jupiter (met Noiret; De Broca, 1980), Partir, revenir (Lelouch, 1985), Prisonnières (Charlotte Silvera, 1988), Il y a des jours...et des lunes (Lelouch, 1990), Merci la vie (Bertrand Blier, 1991), Caché (Haneke, 2005) en Boxes (Jane Birkin, 2007). Nadat ze was getroffen door de ziekte van Alzheimer, werd ze de hoofdpersoon van een televisiedocumentaire, Ainsi va la vie (Nicolas Baulieu, 2008). In 1992 was Girardot voorzitter van de jury in Berlijn. Ze trouwde in 1962 met Renato Salvatori, haar andere tegenspeler in Rocco e i suoi fratelli. Hoewel gescheiden van tafel en bed, bleeft het huwelijk in stand tot zijn dood in 1988.