Farley Granger

85, New York, 27 maart, natuurlijke dood

Amerikaans acteur. Filmencyclopedist Ephraïm Katz beschreef Granger als "typecast as in pretty-boy-with-an-ugly-problem roles". De bekendste zijn die van de moordenaar van goede komaf in Rope (tegenover James Stewart; Alfred Hitchcock, 1948) en de tennisprof in Strangers on a Train (Hitchcock, 1951). Zijn beste rol speelde hij nagesynchroniseerd in het Italiaans, als de Oostenrijkse luitenant Franz Mahler in het elegante kostuumdrama Senso (Luchino Visconti, 1954). Granger werd ontdekt door Samuel Goldwyn, toen hij nog op de middelbare school in North Hollywood zat en debuteerde als jonge Rus in de oorlogsfilm The North Star (Lewis Milestone, 1943). Tot zijn overige films behoren The Purple Heart/Voor moed, beleid en trouw (Milestone, 1944), Enchantment (Irving Reis, 1948), Roseanna McCoy (Reis, 1949), de klassieke film noir They Live by Night (Nicholas Ray, 1949),

Side Street (Anthony Mann, 1950), Our Very Own (David Miller, 1950), Edge of Doom (Mark Robson, 1950), Behave Yourself! (George Beck, 1950), I Want You (Robson, 1951), Full House (episode van Henry King, 1952), Hans Christian Andersen (tegenover Danny Kaye; Charles Vidor, 1952), The Story of Three Loves (episode van Vincente Minnelli, 1953), Small Town Girl (László Kardos, 1953), The Naked Street (Maxwell Shane, 1955) en The Girl in the Red Velvet Swing (Richard Fleischer, 1955). Daarna vooral televisie en enkele obscure Italiaanse films, maar ook de immens succesvolle westernkomedie Lo chiamavano Trinità.../They Call Me Trinity/De linker- en de rechterhand van de duivel (Enzo Barboni alias E. B. Clucher, 1970), Le serpent (Henri Verneuil, 1973), de paellawestern A Man Called Noon/Un hombre llamado Noon (Peter Collinson, 1973), de horrorproductie The Prowler (Joseph Zito, 1981) en The Next Big Thing (P.J. Posner, 2001). Van 1963 tot zijn dood in 2008 partner van televisieproducent Robert Calhoun.