Belgisch bijrolacteur. Veel televisie, enkele speelfilms: Vrijdag (Hugo Claus, 1981), Traversées (Mahmoud Ben Mahmoud, 1984), Het gezin Van Paemel (Paul Cammermans, 1986), Beck - De gesloten kamer (Jacob Bijl, 1993) en Elixir d'Anvers (1996).
Canadees regisseur en scenarist. Aanvankelijk graficus en boekuitgever, daarna researcher voor de National Film Board (NFB). Voor die organisatie maakte hij vanaf 1961 (Manger) talrijke korte documentaires en speelfilms, zoals Solange dans nos campagnes (1964) en The Big Swim (1964). Voor de compilatie van producties van de NFB 50 ans won hij in 1989 een Gouden Palm. Het festival van Cannes was ook van groot belang voor het vestigen van de internationale reputatie van Carle, die als fantasierijk buitenbeentje aanvankelijk op weinig officiële waardering had kunnen rekenen. Voor het hoofdprogramma van Cannes werden drie van zijn speelfilms geselecteerd: La vraie nature de Bernadette (1972), La mort d'un bûcheron (1973) en Fantastica (1980). De laatste productie was een exuberante science-fictionmusical, met cruciale bijdragen van zijn voormalige partner, actrice Carole Laure, en vaste componist Lewis Furey, die met Laure trouwde. In eigen land kreeg Carle de meeste waardering voor zijn oorspronkelijk voor televisie gemaakte familiesage Les Plouffe (1981).
Maakte zijn langspeelfilmdebuut als regisseur met La vie heureuse de Léopold Z (1965), dat voortkwam uit een documentair portret van een sneeuwruimer. Voorts onder meer Le viol d''une jeune fille douce (1968), Red (1970), Les mâles (1971), Les corps célestes (1973), La tête de Normande St-Onge (1975), L'ange et la femme (1977), Maria Chapdelaine (1983), La guêpe (1986), La postière (1992) en Pudding chômeur (1996). Tot zijn lange documentaires behoren de schaakfilm Jouer sa vie (1982), Cinéma, cinéma (1985), O Picasso (1985), Le diable d'Amérique (1990) en Moi, je m'fais mon cinéma (1999).
Italiaans acteur, pseudoniem van Luciano Stella. Speelde de titelrol in zeven films rond Kommissar X, vanaf Jagd auf Unbekannt/Dodici donne d'oro (Gianfranco Parolini, 1961) tot Kommissar X jagt die roten Tiger/FBI operazione Pakistan (Harald Reinl, 1971). Na debuut in Femmine tre volte (Steno, 1957) in tal van Italiaanse films en coproducties. Onder meer I tre fantastici supermen (Parolini, 1967), Gli intoccabili/Machine Gun McCain (Giuliano Montaldo, 1969), Django sfida Sartana/Django against Sartana (als Django; Pasquale Squitieri, 1970), Corleone (Squitieri, 1977), de cultstatus genietende televisiefilm Circuito chiuso (Montaldo, 1978), Flic ou voyou (Georges Lautner, 1979) en Le guignolo (Lautner, 1980).
Frans regisseur en scenarioschrijver. Internationaal weinig bekend geworden, met uitzondering van zijn satirische film Dragées au poivre (1963), met een sterbezetting van onder meer Jean-Paul Belmondo, Simone Signoret en Monica Vitti. Vanaf 1949 maker van korte films en documentaires, waarvan Paris la nuit (samen met Jean Valère, 1955) een Gouden Beer won. Eerste lange film was het in Tunesië gedraaide Goha (met Omar Sharif en Claudia Cardinale; 1958), dat de juryprijs in Cannes kreeg. Voorts onder meer La poupée (met Zbigniew Cybulski; 1961), Vous intéressez-vous à la chose? (1973), L'araignée de satin (1985) en Rien, voilà l'ordre (2001). Speelde rolletjes in Les demoiselles de Rochefort (Jacques Demy, 1966) en Boxes (Jane Birkin, 2006).
Nederlands drummer, componist, muziekproducent en stemacteur. Studeerde slagwerk en piano aan het conservatorium. Richtte rockgroepen als Kayak en Diesel op, produceerde onder meer Pussycat en Maywood. Schreef de soundtracks voor de films Doctor Vlimmen (Guido Pieters, 1977) en Kort Amerikaans (Pieters, 1979). Leende zijn stem aan de Nederlandse versie van animatiefilms, zoals Lilo & Stitch ( Dean DeBlos en Chris Sanders, 2002) en Happy Feet (George Miller, 2006).
Nederlands actrice, vooral op televisie. Werd bekend door de rol van de zwakbegaafde Letje in de serie Een mens van goede wil (1973), zoals het meeste van haar tv-werk geregisseerd door echtgenoot John van de Rest, bij voorbeeld Heilige Jeanne (1978) en Mata Hari (1981), maar ook in Walter van der Kamps series Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan (1975-76) en Hollands Glorie (1978). Speelde een hoofdrol in de Belgische speelfilm Dood van een non (Paul Collet en Pierre Drouot, 1976) en kleinere rollen in films als De lift (Dick Maas, 1983), De Leeuw van Vlaanderen (Hugo Claus, 1985) en Zus & zo (Paula van der Oest, 2001). Laatste rol in de tv-film in de Enneagram-serie Bruno & Violet (Nicole van Kilsdonk, 2005). In juli van dit jaar benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Engels acteur. Kreeg zes Emmy-nominaties en een Golden Globe voor zijn hoofdrol in de Amerikaanse spionageserie The Equalizer (1985-89). Speelde ook in Engeland in talrijke theater- en televisieproducties, zoals de titelrol van de serie Callan (1967-72) en onlangs nog in EastEnders. Werd in film vooral bekend door zijn hoofdrol als politieman in de paranormale thriller The Wicker Man (Robin Hardy, 1973) en de titelrol in het Australische krijgsraaddrama 'Breaker' Morant (Bruce Beresford, 1980). Debuteerde in film met een rol die hij ook op toneel had gespeeld, in Where There's a Will (Vernon Sewell, 1955). Ook in films, vaak als officier of andere gezagsdrager, bij voorbeeld in The File of the Golden Goose (Sam Wanamaker, 1969), Incense for the Damned (Robin Hartford-Davis, 1970), Sitting Target (Douglas Hickox, 1972), Young Winston (Richard Attenborough, 1972), de filmversie van Callan (Don Sharp, 1974), Who Dares Wins (Ian Sharp, 1982), Champions (John Irvin, 1984), als Saul in King David (Beresford, 1985), Mister Johnson (Beresford, 1990), het door zijn zoon Peter Woodward geschreven The House of Angelo (tevens productie; Jim Goddard, 1997), The Abduction Club (Stefan Schwartz, 2002) en Hot Fuzz (Edgar Wright, 2007). Zal postuum te zien zijn in de hoofdrol van The Congregation of Ghosts (Mark Collicott, 2009).
Amerikaans televisie- en filmregisseur. Lange en gevarieerde carrière kende een vroeg hoogtepunt met Gidget (1959), een tienerfilm met Sandra Dee die de trend zou zetten voor vele surf- en strandfilms. Ook regisseerde Wendkos twee vervolgen, Gidget Goes Hawaiian (1961) en Gidget Goes to Rome (1963). Debuteerde met de film noir The Burglar (tevens montage; 1957). Tot zijn overige films, waaronder veel in het oorlogsgenre, behoren The Case against Brooklyn (1958), Tarawa Beachhead (1958), Face of a Fugitive (1959), Battle of the Coral Sea (1959), Because They're Young (1960), Angel Baby (1961), Johnny Tiger (1966), Attack on the Iron Coast (1968), Guns of the Magnificent Seven (1969), Hell Boats (1970), Cannon for Cordoba (1970), The Mephisto Waltz (1971) en Special Delivery (1976), Het grootste deel van zijn werk betrof televisieproducties. Wendkos kreeg een Emmy-nominatie voor The Taking of Flight 847: The Uli Derickson Story (1988).
Amerikaans filmhistoricus en festivalprogrammeur. Werd na een gevarieerde journalistieke loopbaan programmadirecteur van het Britse National Film Theatre en het London Film Festival (1969-84). Daarna directeur van Filmex en de opvolger, het aan het American Film Institute (AFI) gelieerde Los Angeles International Film Festival (1984-93). Vervolgens creatief directeur van AFI. Auteur van een twintigtal boeken, waaronder Bluff Your Way in the Cinema en The Encyclopedia of Opera on Screen.
Braziliaans regisseur, scenarioschrijver en acteur. Won in 1962 verrassend de Gouden Palm in Cannes voor zijn film O pagador de promessas. Hoewel de ook door Duarte geschreven (naar een toneelstuk van Dias Gomes) film over de mystieke vriendschap tussen een man en zijn ezel het jaar daarop ook voor een Oscar genomineerd zou worden (beste niet-Engelstalige film), behoort Duarte tot een select gezelschap van Palmwinnaars die relatief onbekend zouden blijven (samen met Henri Colpi en Mohammed Lakhdar-Hamina). Wel maakte Duarte in 1971 deel uit van de jury in Cannes. Hij debuteerde als acteur in 1947 in Não me digas adeus van Luis Moglia Barth, maar was al figurant in het onvoltooide It's All True (Orson Welles, 1942). Groeide in de jaren vijftig uit tot een nationale ster in films als Carnaval no fogo (Watson Macedo, 1949), O caçula do barulho (Riccardo Freda, 1949), Aviso aos navegantes (Macedo, 1950), Tico-tico no fubá (Adolfo Celi, 1952), Sinhá Moça (Tom Payne en Oswaldo Sampaio, 1953), Sinfonia Carioca (Macedo, 1955) en veel later in O caso dos irmãos Naves (Luís Sérgio Person, 1967). Maakte zijn na een studie aan de Parijse filmschool IDHEC zijn regiedebuut met de muzikale komedie Absolutamente certo (tevens hoofdrol; 1957) over een man die het telefoonboek uit zijn hoofd leert. Na de internationale bekroningen vond Duarte geen aansluiting bij de toen in Brazilië dominante cinema novo. De leiders van die beweging als Nelson Pereira dos Santos en Glauber Rocha waren zelfs afgunstig op zijn internationale succes en hij belandde in een bitter isolement. In 1964 nam Duarte met Vereda da salvaçao deel aan de competitie in Berlijn, maar zijn vijf volgende films zouden internationaal niet of nauwelijks vertoond worden en op zeker moment maakte Duarte zelfs zogeheten pornochanchadas.
Oorspronkelijk Schots editor. Monteerde voornamelijk actiefilms, als Stargate (Roland Emmerich, 1994), Cutthroat Island (Renny Harlin, 1995), Executive Decision (Stuart Baird, 1996), Breakdown (Jonathan Mostow, 1997), The Patriot (met Steven Seagal; Dean Semler, 1998), Deep Blue Sea (Harlin, 1999), Romeo Must Die (Andrzej Bartkowiak, 2000), Exit Wounds (Bartkowiak, 2001), Thir13en Ghosts (Steve Beck, 2001), Cradle 2 the Grave (Bartkowiak, 2003), Doom (Bartkowiak, 2005) en Street Fighter: The Legend of Chun-Li (Bartkowiak, 2009).
Frans bijrolacteur. Onder meer in Lucky Jo (Michel Deville, 1964), Week-end à Zuydcoote (Henri Verneuil, 1964), La vie de château (Jean-Paul Rappeneau, 1965), Le franciscain de Bourges (Claude Autant-Lara, 1967), L'armée des ombres (Jean-Pierre Melville, 1969), La horse (Pierre Granier-Deferre, 1968), Jambon d'Ardenne (Benoît Lamy, 1976), L'homme pressé (Édouard Molinaro, 1977), Trois hommes à abattre (Jacques Deray, 1980) en Mayrig (Verneuil, 1991).
Spaans acteur. Filmografie omvat een kleine 200 titels, te beginnen met María Fernanda la Jerezana (Enrique Herreros, 1946), waar hij ook als assistent-regisseur bij betrokken was. Speelde aanvankelijk vooral komische rollen. Grootste internationale bekendheid kreeg López Vázquez door zijn optreden in films van Marco Ferreri (El pisito, 1959; El cochecito/Het wagentje, 1960), Carlos Saura (Peppermint frappé, 1967; El jardín de las delicias, 1970; La prime Angélica, 1974; Mamá cumple cien años/Mama wordt 100, 1979) en Luis García Berlanga (El verdugo/De beul ,1963; La escopeta nacional/National Shotgun, 1978). Voorts onder meer in Gli imbroglioni (Lucio Fulci, 1963), Totò d'Arabia (José Antonio de la Loma, 1964), Les pétroleuses (Christian-Jaque, 1971), Travels with my Aunt (George Cukor, 1972), het Catalaanse epos La ciutat cremada (Antoni Ribas, 1976), Letti selvaggi (met Sylvia Kristel; Luigi Zampa, 1979), Plein sud (Luc Béraud, 1981), La colmena (Mario Camus, 1982) en Luna de Avellaneda (Juan José Campanella, 2004).
