Filmkenner Hans Beerekamp verzamelt op deze site informatie over mensen die alleen nog te bewonderen zijn door hun bijdrage aan het eeuwige filmscherm.
Noord-Iers
componist., roepnaam Sandy. Opgeleid aan Royal College of Music (Londen) en
Juilliard (New York). Vooral bekend als componist van het thema Edwardians voor de tv-serie Upstairs, Downstairs/De Familie Bellamy (1971-75).
Schreef ook soundtracks voor films als The
Quare Fellow (Arthur Dreifuss, 1962), He
Who Rides a Tiger (Charles Crichton, 1965) en Georgy Girl (niet de titelsong van The Seekers; Silvio Narizzano,
1966), alsmede het thema van de serie The
Duchess of Duke Street (1976-77). Arrangeerde en dirigeerde vele
soundtracks voor televisie.
Nederlands
regisseur en acteur. Studeerde in 1959 af aan de Amsterdamse Toneelschool,
zowel regie als spel. Kwam via de Nederlandse Comedie en Toneelgroep Studio in
1965 terecht bij Centrum, waar hij artistiek leider werd en talloze klassiek
geworden voorstellingen regisseerde (Ajax-Feyenoord,
Kees de Jongen, Van de koele meren des doods, Kutzwagers, Gered). Werkte veel met Nederlandse
toneelschrijvers als Ton Vorstenbosch, Peter Römer, Gerben Hellinga en Wim T. Schippers en dramaturg Carel Alphenaar.
Introduceerde hier ook de Britse auteurs Edward Bond en Christopher Hampton. Na
1987 door een fusie naar het Publiekstheater. Louis d’Or in 1990 voor zijn rol
in Potestad , een vrije productie in
en van De Balie.
Regisseerde één speelfilm, het door Vorstenbosch op zij eigen toneelstuk Scheiden (1977) gebaseerde An Bloem (met Kitty Courbois en Renee
Soutendijk; 1983). Het Filmfonds nodigde de gelauwerde theatermaker uit om eens een film te maken, op voorwaarde dat het daarbij zou blijven, want er stond meer aanstormend talent te trappelen. Acteerde ook regelmatig in film en televisie. Debuteerde na
de korte films Na de zomer (Mattijn
Seip, 1968) en De val (naar Albert
Camus; Adriaan Ditvoorst,1972) in de lange speelfilm De laatste trein/Blokpost (Erik van Zuylen, 1975). Voorts te zien
geweest in Max Havelaar (Fons
Rademakers, 1976), Spetters (Paul
Verhoeven, 1980), De afstand (Jean
van de Velde, 1981), als Simon (de rol van Carol van Herwijnen in de oorspronkelijke voorstelling van Baal) in Leedvermaak
(Frans Weisz, 1989) en de vervolgen Qui
vive (Weisz, 2001) en Happy End (Weisz,
2009), De provincie (Jan Bosdriesz,
1991), Oude tongen (Gerardjan
Rijnders, 1994), Advocaat van de hanen (Gerrit
van Elst, 1996), Karakter (Mike van
Diem, 1997), de tv-film Het jaar van de
opvolging (Weisz, 1998), de tv-serie Oud
geld (Willem van de Sande Bakhuyzen en Rudolf van den Berg, 1998-99), als
Stalin in de serie Leven en dood van
Quidam Quidam (Maria Uitdehaag en Robert Wiering, 1999), als commissaris in
Pietje Bell (Maria Peters, 2002) en
als prins Claus in de tv-serie Beatrix,
Oranje onder vuur (Pim van Hoeve, 2012). Getrouwd met actrice Lettie
Oosthoek, geboren Lapère.
Japans
actrice, pseudoniem van Masaé Aida. Een van de favoriete actrices van regisseur
Yasujiro Ozu, die over haar zei: ‘’Iedere Japanse actrice kan tot op zekere
hoogte de rol van een prostituee spelen. Maar het is zeldzaam een actrice te
vinden als Hara, die een dochter uit een goede familie kan vertolken.” Haar
bijnaam was De Eeuwige Maagd, omdat ze ook in het echte leven nooit trouwde. Vooral
herinnerd als Noriko, de weduwe die de zorg voor haar schoonouders ter hand
neemt, omdat hun kinderen daar geen tijd voor hebben, in de klassieker Tokyo Monogatari/Tokyo Story (Ozu,
1953).
Toen Hara in de eerste van zes films onder regie van Ozu speelde, Banshun/Late Spring (ook als een
zorgzame Noriko; 1949), was ze al in 67 films opgetreden. Debuteerde als
15-jarige, op voorspraak van regisseur Hisatora Kumagai die haar zwager was, in
de film Tamerau nakare wakodo yo/Do Not
Hesitate Young Folks! (Tetsu Taguchi, 1935). Verbond zich aan de
Nikkatsu-studio, waarvoor ze ook in propagandafilms speelde, zoals de
Duits-Japanse coproductie Die Tochter des
Samurai/Atarashiki tsuchi/The New Earth (Arnold Fanck en Mansaku Itami, 1937).
Een
naoorlogs nieuw begin was de hoofdrol als een soort van verzetsheldin in Waga seishun ni kuinashi/No Regrets for Our
Youth (top-billed; Akira Kurosawa, 1946). Daarna volgden onder veel meer Anjo-ke no butokai/A Ball at the Anjo House (top-billed;
Kozaburo Yoshimura, 1947), Aoi
sanmyaku/Blue Mountain Range (top-billed; Tadashi Imai, 1949), Ojosan
kanpai/Here’s to the Girls (Keisuke Kinoshita, 1949), Hakuchi/De idioot (naar Dostojewski; Kurosawa, 1951), Bakushu/Early Summer (top-billed als
Noriko; Ozu, 1951), Meshi/Repast (Mikio
Narusae, 1951), de Kawabata-verfilming Yama
na oto/Sound of the Mountain (top-billed; Naruse, 1954), Shuu/Sudden Rain (top-billed; Naruse,
1956), Tokyo boshuku/Tokyo Twilight (Ozu,
1957), Akibiyori/Late Autumn (top-billed;
Ozu, 1960), Kohayagawa-ke no aki/The End
of Summer (Ozu, 1961) en Chushingura/The
47 Ronin (Hiroshi Inagaki, 1962). In 1963, het jaar dat Ozu stierf, trok
Hara zich terug uit de filmwereld. Over de achtergronden van deze beslissing is
veel gespeculeerd. Er waren geruchten over slechtziendheid en over een
heimelijke relatie met Ozu, maar waarschijnlijker is dat ze gewoon hetzelfde
soort discrete en anonieme bestaan verkoos als de meeste van haar personages. De
anime film Sennen joyu/Millennium Actress (Satoshi Kon, 2001), over een oudere
filmactrice voor wie leven en fictie door elkaar gaan lopen, zou gedeeltelijk
zijn geïnspireerd door Hara. Haar overlijden werd pas bijna drie maanden later
door de familie bekendgemaakt.
