Georges Wilson

88, Parijs, 3 februari, natuurlijke dood

Frans acteur en theaterregisseur. Internationaal bekend door zijn filmrollen en als vader van acteur Lambert Wilson. In eigen land meer gevierd als theateracteur en -regisseur, en sinds 1963 als artistiek leider van het TNP, waar hij oprichter Jean Vilar opvolgde. Maakte zijn filmdebuut in een kleine rol in Maître après Dieu (Louis Daquin, 1951), een verfilming van Jan de Hartogs roman Schipper naast God. Eerste grotere rol in Les hussards (Alex Joffé, 1955), gevolgd door onder meer La jument verte (Claude Autant-Lara, 1959), Le dialogue des Carmélites (Philippe Agostini en Raymond Leopold Bruckberger, 1960), Terrain vague (Marcel Carné, 1960), Le caïd (Bernard Borderie, 1960), Le farceur (Philippe de Broca, 1961), Gouden Palmwinnaar Une aussi longue absence (Henri Colpi, 1961), Il federale (Luciano Salce, 1961), als kapitein Haddock in Tintin et le mystère de la Toison d'Or/Kuifje en het geheim van het Gulden Vlies (Jean-Jacques Vierne, 1961), Les sept péchés capitaux/De zeven hoofdzonden (episode van De Broca, 1962), Le diable et les dix commandements (Julien Duvivier, 1962), The Longest Day (1962), La noia (Damiano Damiani, 1963), Chair de poule (Duvivier, 1963), Dragées au poivre (Jacques Baratier, 1963), Faites sauter la banque! (tegenover Louis de Funès; Jo Girault, 1964), Lucky Jo (Michel Deville, 1964), Un monde nouveau (Vittorio de Sica, 1966), Lo straniero/L'étranger (naar Albert Camus; Luchino Visconti, 1967), C'era una volta... (Francesco Rosi, 1967), Beatrice Cenci (Lucio Fulci, 1969), Blanche (Walerian Borowczyk, 1971), Max et les ferrailleurs (Claude Sautet, 1971), The Three Musketeers (Richard Lester, 1973), Les Chinois à Paris (Jean Yanne, 1974), Le mouton enragé (Deville, 1974), La gifle (Claude Pinoteau, 1974), Tendre poulet (De Broca, 1978), Lady Oscar (Jacques Demy, 1978), Au bout du bout du banc (Peter Kassovitz, 1979), Asphalte (Denis Amar, 1981), Nudo di donna (Nino Manfredi, 1981), L'honneur d'un capitaine (Pierrre Schoendoerffer, 1982), Itinéraire bis (Christian Drillaud, 1983), Tangos, el exilio de Gardel (Fernando E. Solanas, 1985), La passion de Bernadette (Jean Delannoy, 1989), Le château de ma mère (Yves Robert, 1990), Marquise (Véra Belmont, 1997), Les destinées sentimentales (Olivier Assayas, 2000), Je ne suis pas là pour être aimé (Stéphane Brizé, 2005) en L'ennemi public n° 1 (Jean-François Richet, 2008). Leende zijn stem als verteller aan films als Le cheval d'orgueil (Claude Chabrol, 1980), Les fruits de la passion (Shuji Terayama, 1981) en Marie de Nazareth (Delannoy, 1995). Regisseerde zijn zoon Lambert in La vouivre (naar Marcel Aymé; 1994).