Martha De Wachter

96, Beveren, 31 maart, doodsoorzaak onbekend

Belgisch actrice, soms als Martha Dewachter. Maakte deel uit van het gezelschap van de Koninklijke Nederlandse Schouwburg (KNS) in Antwerpen en speelde veel televisierollen, bij voorbeeld als Rozelien in Wij, Heren van Zichem (Maurits Balfoort, 1969) en als pastoorsmeid in Merijntje Gijzens jeugd (Bram van Erkel, 1973). Drie speelfilms: Het meisje en de madonna (Edith Kiel, 1958), als boerin in Louisa, een woord van liefde (Paul Collet en Pierre Drouot, 1972) en De Witte van Sichem/De Witte (opnieuw als Rozelien; Robbe de Hert, 1980).  

Sir Peter Maxwell Davies

81, Hoy (Orkneyeilanden), 14 maart, leukemie

Engels componist en dirigent. Schreef talrijke opera’s, symfonieën, koorwerken, concerten, kamermuziek enz. Stond aanvankelijk sterk onder invloed van Schönberg. Twee originele soundtracks voor films van Ken Russell: The Devils (1971) en The Boyfriend (samen met Peter Greenwell; 1971); de laatste soundtrack bezorgde Maxwell Davies en Greenwell een Oscarnominatie.

Zijn opera Miss Donnithorne’s Maggot werd bewerkt tot een gelijknamige korte film (Peter Richardson, 2012). Zijn ecologisch geïnspireerde pianowerk Farewell to Stromness (1980) maakte deel uit van de soundtracks van Forever Young (David Drury, 1983) en I’m Still Here (Casey Affleck, 2010). Trok zich terug op de Orkneys. In 1987 tot ridder geslagen.

Sir Ken Adam

95, Londen, 10 maart, na een korte ziekte

In Duitsland geboren Engels production designer, eigenlijk Klaus Hugo Adam. Geridderd in 2003. Werd vooral bekend door zijn werk voor veel van de eerste James Bond-films, Won een Oscar voor de art direction van de kostuumfilms Barry Lyndon (Stanley Kubrick, 1975) en The Madness of King George (Nicholas Hytner, 1994). Daarnaast Oscarnominaties voor Around the World in Eighty Days (Michael Anderson, 1956), The Spy Who Loved Me (Lewis Gilbert, 1977) en Addams Family Values (Barry Sonnenfeld, 1993). Vluchtte met zijn Joodse familie in 1934 naar Engeland, waar hij later de Britse nationaliteit verwierf. Een van de drie oorspronkelijk Duitse RAF-piloten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Begon na de oorlog als schetstekenaar in de filmindustrie. Eerste zelfstandige credit als art director voor Soho Incident (Vernon Sewell, 1956) en als production designer voor Night of the Demon (Jacques Tourneur, 1957).

Tekende onder veel meer voor de vormgeving van The Angry Hills (Robert Aldrich, 1959), The Rough and the Smooth (Robert Siodmak, 1959), The Trials of Oscar Wilde (Ken Hughes, 1960), Sodom and Gomorrah (Aldrich, 1962), Dr. No (Terence Young, 1962), In the Cool of the Day (Robert Stevens, 1963), Dr. Strangelove, or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (Kubrick, 1964), Woman of Straw (Basil Dearden, 1964), Goldfinger (Guy Hamilton, 1964), The Ipcress File (Sidney J. Furie, 1965) en het vervolg Funeral in Berlin (Hamilton, 1966), Thunderball (Young, 1965), You Only Live Twice (Gilbert, 1967),
Chitty Chitty Bang Bang (Hughes, 1969), Goodbye, Mr. Chips (Herbert Ross, 1969), The Owl and the Pussycat (als visual supervisor; Ross, 1970), het deels in Amsterdam opgenomen Diamonds Are Forever (Hamilton, 1971), Sleuth (Joseph L. Mankiewicz, 1972), The Last of Sheila (Ross, 1973), de edelporno Salon Kitty (Tinto Brass, 1976), The Seven-Per-Cent Solution (Ross, 1976), Moonraker (Gilbert, 1979), Pennies from Heaven (als visual consultant; Ross, 1981), King David (Bruce Beresford, 1985), Agnes of God (Norman Jewison, 1985), Crimes of the Heart (Beresford, 1986), The Deceivers (Nicholas Meyer,1988), Dead Bang (John Frankenheimer, 1989), The Freshman (Andrew Bergman, 1990), The Doctor (Randa Haines, 1991), Company Business (Meyer, 1991), Undercover Blues (Ross, 1993), Boys on the Side (Ross, 1995), Bogus (Jewison, 1996), In & Out (Frank Oz, 1997), The Out-of-Towners (Sam Weisman, 1999) en Taking Sides (István Szabó, 2001). Lid van de jury van de festivals in Cannes (1980) en Berlijn (1999). Schonk zijn enorme archief in 2012 aan de Deutsche Kinemathek in Berlijn.

Keith Emerson

71, Santa Monica, 10 maart, zelfdoding door vuurwapen

Engels toetsenist en componist. Medeoprichter van de legendarische rockgroepen The Nice en Emerson, Lake & Palmer. Pionier in het gebruik van de Moog-synthesizer. Schreef ook soundtracks voor film en televisie: Inferno (Dario Argento, 1980), Nighthawks (Bruce Malmuth, 1981), Murderock – Uccide a passo di danza (Lucio Fulci, 1984), Best Revenge (John Trent, 1984), La chiesa (Michele Soavi, 1989) en Gojira: fainaru uozu/Godzilla: Final Wars (als Kisu Emason; Ryuhei Kitamura, 2004). Postuum zal uitkomen de documentaire Emerson: Pictures of an Exhibitionist (Jason Woodford, 2016).