Andrew V. McLaglen

94, Friday Harbor WA, 30 augustus, doodsoorzaak onbekend

Oorspronkelijk Engels regisseur en producent. Zoon van acteur Victor McLaglen, die tot het vaste ensemble van regisseur John Ford en steracteur John Wayne behoorde. Zoon Andrew groeide praktisch op rond filmsets en werd later de favoriete regisseur van Wayne in zijn nadagen. Begon als assistent van Ford bij onder meer Budd Boetticher, Charles Marquis Warren, John Farrow en vier films van William A. Wellman. Zijn vaak vermelde assistentie van Ford bij The Quiet Man (1953) valt echter niet in de credits terug te vinden. McLaglen maakte zijn zelfstandig regiedebuut met de door Wayne geproduceerde bescheiden western Gun the Man Down (1956), gevolgd door Man in the Vault (1956) en The Abductors (met zijn vader in de hoofdrol; 1957). In de jaren daarna maakte McLaglen vooral kilometers voor tv (Perry Mason, Rawhide, Gunsmoke) en twee terecht vergeten bioscoopfilms, totdat hij zijn comeback maakte met zijn eerste film met Wayne: McLintock! (1963).

Er zouden er vier volgen: Hellfighters (1968), The Undefeated (tegenover Rock Hudson; 1969), Chisum (1970) en Cahill U.S. Marshal (1973). Ook maakte hij Shenandoah (met James Stewart; 1965), The Rare Breed (met Stewart; 1966), The Ballad of Josie (met Doris Day; 1967), voor Disney Monkeys, Go Home! (met Maurice Chevalier; 1967), The Way West (met Kirk Douglas, Robert Mitchum en Richard Widmark; 1967), The Devil’s Brigade (met William Holden; 1968), Bandolero! (met Stewart, Dean Martin en Raquel Welch; 1968), One More Train to Rob (1971), Fools’ Parade (met Stewart; 1971), Something Big (met Martin; 1971), Mitchell (1975), The Last Hard Men (met Charlton Heston en James Coburn;1976), The Wild Geese (met Richard Burton, Roger Moore en Richard Harris; 1978),
North Sea Hijack/ffolkes (met Moore, James Mason en Anthony Perkins; 1979), Steiner – Das eiserne Kreuz, 2. Teil/Breakthrough/Cross of Iron II (met Burton en Rod Steiger; 1979), The Sea Wolves (met Moore, Gregory Peck en David Niven; 1980),  de Cannon-flop Sahara (met Brooke Shields; 1983), Return from the River Kwai (1989) en Eye of the Widow (1991). Getrouwd geweest met actrice Veda Ann Borg.

Jean Cosmos

91, Parijs, 26 augustus, natuurlijke dood

Frans auteur en scenarioschrijver, pseudoniem van Jean Louis Gaudrat. Drie keer genomineerd voor een César wegens een scenario dat hij samen met regisseur Bertrand Tavernier schreef: La vie et rien d’autre (1989), Capitaine Conan (1996) en La princesse de Montpensier (2011).

Opgeleid tot ingenieur, aanvankelijk liedjesschrijver, bij voorbeeld voor Yves Montand en Les Frères Jacques. Kwam via de radio bij film en (vooral) televisie terecht. Eerste geproduceerde filmscenario: Bonjour toubib (Louis Cuny, 1957). Schreef ook (mee aan): Un gosse de la butte (Maurice Delbez, 1964), Pour 100 briques t’as plus rien! (Édouard Molinaro, 1982), het Frans-Candese Oh! Oh! Satan!/Thank You Satan (André Farwagi, 1989), La fille de d’Artagnan (naar een idee van Riccardo Freda; Tavernier, 1994), Le colonel Chabert (tevens als acteur; Yves Angelo, 1994), Un air si pur… (naar Knut Hamsuns roman Siste kapitel; Angelo, 1997), Le bossu (Philippe de Broca, 1997), Laissez-passer (Tavernier, 2002), Effroyables jardins (Jean Becker, 2003), de remake van Fanfan la Tulipe (samen met Luce Besson; Gérard Krawczyk, 2003), Agents secrets (Frédéric Schoendoerffer, 2004), Aurore (Nils Tavernier, 2006), Le grand Meaulnes (naar Alain-Fournier; Jean-Daniel Verhaeghe, 2006), Michou d’Auber (Thomas Gilou, 2007), Dialogue avec mon jardinier (Becker, 2007) en La jeune fille et les loups (Gilles Legrand, 2008). Regisseerde drie televisiefilms.

Lord Richard Attenborough

90, Londen, 24 augustus, na een ziekte

Engels acteur, regisseur, producent en filantroop. Winnaar van twee Oscars, als regisseur en producent van Gandhi (1982), zijn jarenlang gekoesterde droomproject. Regisseerde elf andere films, veelal met een spectaculair uiterlijk en een humanitaire boodschap, waarvan hij er acht ook zelf produceerde. Begon zijn lange filmcarrière als acteur, maar werd vooral in beeld herinnerd door zijn late rol als de professor die dinosauriërs tot leven wekt in Jurassic Park (Steven Spielberg, 1993) en het vervolg The Lost World (Spielberg, 1997).

Werd in 1976 in de adelstand verheven en in 1993 benoemd tot baron van Richmond-upon-Thames en derhalve voor het leven lid van het Hogerhuis, op instigatie van de Labourpartij. Net als zijn broer, David, maker van talloze natuurdocumentaires voor de BBC, zoon van een vooraanstaand jurist en universiteitsbestuurder in Cambridge. Was piloot in de Royal Air Force, volgde een opleiding aan de Royal Academy of Dramatic Arts (RADA) en maakte als 17-jarige al  zijn filmdebuut in In Which We Serve/Het schip waarop wij vochten (Noel Coward en David Lean, 1942). Na kleine rollen in Schweik’s New Adventures (Karel Lamac, 1943), The Hundred Pound Window (Brian Desmond Hurst, 1944) en A Matter of Life and Death (Michael Powell en Emeric Pressburger, 1945), speelde Dickie Attenborough zijn eerste hoofdrol in de vliegeniersfilm Journey Together (top-billed; John Boulting, 1945). Groeide snel uit tot publiekslieveling, in films als School for Secrets (Peter Ustinov, 1946), The Man Within (Bernard Knowles, 1947), Dancing with Crime (top-billed; John Paddy Carstairs, 1947),  zijn echte doorbraakfilm Brighton Rock (top-billed als jonge bendeleider; J. Boulting, 1947),
London Belongs to Me (top-billed; Sidney Gilliat, 1948), The Guinea Pig (top-billed; Roy Boulting, 1948), The Lost People (Knowles en Muriel Box, 1949), Boys in Brown (Montgomery Tully, 1949), een gastrol tegenover zijn boezemvriend John Mills in Morning Departure (Roy Ward Baker, 1950), Hell Is Sold Out (Michael Anderson, 1951), The Magic Box (J. Boulting, 1951), Gift Horse/Glory at Sea (Compton Bennett, 1952), Father’s Doing Fine (top-billed; Henry Cass, 1952), Eight O’Clock Walk (top-billed; Lance Comfort, 1954), The Ship That Died of Shame/Bloedgeld (top-billed; Basil Dearden, 1955), Private’s Progress (gastrol; J. Boulting, 1956), The Baby and the Battleship (tegenover Mills; Jay Lewis, 1956), Brothers in Law (top-billed; R. Boulting, 1957), The Scamp (top-billed; Wolf Rilla, 1957), Dunkirk/Duinkerken (tegenover Mills; Leslie Norman, 1958), The Man Upstairs (titelrol; Don Chaffey, 1958), Sea of Sand (top-billed; Guy Green, 1958), Danger Within/Het complot der 400 (Chaffey, 1959), als werkgever in de vakbondsfilm I’m All Right Jack (J. Boulting, 1959), Jet Storm (top-billed; Cy Endfield, 1959) en SOS Pacific (top-billed; Green, 1960). Ontevreden met de mate van controle over zijn films richtte Attenborough in 1959 samen met regisseur Bryan Forbes een productiemaatschappij op, Beaver Films. Hij speelde ook de hoofdrol in de eerste twee producties, The League of Gentlemen (Dearden, 1960) en The Angry Silence (Green, 1960), alsmede in Seance on a Wet Afternoon (Forbes, 1964), waarna Beaver ophield te bestaan.
Onverdroten ging Attenborough voort met het spelen van overwegend kleinere rollen in andermans films: All Night Long (Dearden, 1962), The Dock Brief/Trial and Error (tegenover Peter Sellers; James Hill, 1962), The Great Escape (John Sturges, 1963), The Third Secret (Charles Crichton, 1964), Guns at Batasi (top-billed; John Guillermin, 1964), The Flight of the Phoenix (tegenover James Stewart; Robert Aldrich, 1965), The Sand Pebbles (Robert Wise, 1966), Doctor Dolittle (Richard Fleischer, 1967), Only When I Larf (top-billed; Dearden, 1968), The Bliss of Mrs. Blossom (tegenover Shirley MacLaine; Joseph McGrath, 1968), The Magic Christian (McGrath, 1969), Loot (Silvio Narizzzano, 1970), A Severed Head (Dick Clement, 1970), briljant als seriemoordenaar in 10 Rillington Place (top-billed; Fleischer, 1971),
Ten Little Indians/Ein Unbekannter rechnet ab (Peter Collinson, 1974), tegenover John Wayne in Brannigan (Douglas Hickox, 1975), Rosebud (Otto Preminger, 1975), Conduct Unbecoming (Anderson, 1975), Shatranj ke khilari/The Chess Players (Satyajit Ray, 1977), The Human Factor (top-billed; Preminger, 1979), als de kerstman in Miracle on 34th Street (top-billed; Les Mayfield, 1994), Hamlet (Kenneth Branagh, 1996), Elizabeth (Shekhar Kapur, 1998) en Puckoon (Terence Ryan, 2002). Als producent verdiende Attenborough zijn sporen met films als Whistle Down the Wind (Forbes, 1961) en The L-Shaped Room (Forbes, 1962), zodat hij beslagen ten ijs kwam met zijn regiedebuut: Oh! What a Lovely War (1969), gebaseerd op een pacifistische revue over de Eerste Wereldoorlog, met een all-star-cast, waarin we onder meer Mills. Dirk Bogarde, John Gielgud, Laurence Olivier, Maggie Smith en de hele familie Redgrave tegenkomen.  Daarna regisseerde Attenborough twee grootscheepse kostuumfilms, Young Winston (1972) over de vlegeljaren van Churchill en het in Nederland (bij Deventer) opgenomen A Bridge Too Far/Een brug te ver (1977) over de slag om Arnhem in 1944. Een van zijn weinige contemporaine projecten was het geflopte en dus onderschatte Magic (1978), met Anthony Hopkins als buikspreker.
Na het met in totaal 8 Oscars onderscheiden Gandhi maakte Attenborough een ambachtelijk geslaagde verfilming van de musical A Chorus Line (1985), Cry Freedom (1987) over Steve Biko en het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime, de meer dan adequate biopic Chaplin (1992), naar het boek van David Robinson en met Robert Downey Jr. in de titelrol, Shadowlands (met Hopkins als schrijver C.S. Lewis; 1995), In Love and War (over Ernest Hemingway in de Eerste Wereldoorlog; 1996), het in Nederland niet uitgebrachte Grey Owl (met Pierce Brosnan als indiaan; 1999) en Closing the Ring (met MacLaine en Christopher Plummer;2007).  Hoofdpersoon van de documentaire Richard Attenborough: A Life in Film (Sally Norris, 2014). Was bestuurder of toezichthouder van onder meer RADA, National Fillm and Television School (Beaconsfield), Channel 4 TV, de Tate Gallery, BAFTA, de Actors’ Charitable Trust, de universiteit van Sussex, Goldcrest Film, Capital Radio en voor het leven vicevoorzitter van voetbalclub Chelsea. Getrouwd met actrice Sheila Sim.

Bill Kerr

92, Perth, 23 augustus, doodsoorzaak onbekend

In Zuid-Afrika geboren Australisch (radio)komiek en acteur. Twee nominaties voor Australian Film Institute-prijs: beste mannelijke bijrol in de oorlogsfilm Gallipoli (Peter Weir, 1981), beste mannelijke hoofdrol als bushman in Dusty (John Richardson, 1983).

Speelde als kind al in Australische films als Harmony Row (F. W. Thring, 1933) en The Silence of Dean Maitland  (Ken G. Hall, 1934). Verbleef tussen 1947 en 1979 in Engeland, waar hij veel optrad voor radio en tv, maar ook in het theater en films als Penny Points to Paradise (Tony Young, 1951), Appointment in London (Philip Leacock, 1953), You Know What Sailors Are (Ken Annakin, 1954), The Night My Number Came Up (Leslie Norman, 1955), The Dam Busters (Michael Anderson, 1955), Port of Escape (Young, 1956), The Captain’s Table (Jack Lee, 1959), A Pair of Briefs (Ralph Thomas, 1962), The Wrong Arm of the Law (Cliff Owen, 1963), als Australische zeeman in Doctor in Distress (Thomas, 1963), Doctor in Clover (Thomas, 1966), A Funny Thing Happened on the Way to the Forum/De pussycats van het oude Rome (Richard Lester, 1966), Tiffany Jones (Pete Walker, 1973), Ghost in the Noonday Sun (Peter Medak, 1973), de korte film Girls Come First (Croisette Meubles alias Joseph McGrath, 1975) en House of Mortal Sin (Walker, 1976). Na zijn glorieuze rentree in de Australische cinema in Gallipoli speelde Kerr daar onder meer in The Pirate Movie (Annakin, 1982), The Year of Living Dangerously (Weir, 1982), Razorback (Russell Mulcahy, 1984), Vigil (Vincent Ward, 1984), The Settlement (top-billed; Howard Rubie, 1984), The Coca-Cola Kid (Dusan Makavejev, 1985), Relatives (Anthony Bowman, 1985), The Lighthorsemen (Simon Wincer, 1987), Kokoda Crescent (Ted Robinson, 1989), Sweet Talker (Michael Jenkins, 1991), Over the Hill (George Miller, 1992), Let’s Get Skase (Matthew George, 2001), Peter Pan (P.J. Hogan, 2003) en Southern Cross (Mark Defriest, 2004).

Brian G. Hutton

79, Los Angeles, 19 augustus, hartaanval

Amerikaans regisseur en acteur. Onopvallende Hollywoodacteur met Method-achtergrond scoorde als filmregisseur twee hits, beide oorlogsfilms met een hoofdrol voor Clint Eastwood: de verfilming van Alistair McLeans Where Eagles Dare/Als adelaars vielen ze aan (ook met Richard Burton; 1968) en Kelly’s Heroes (ook met Telly Savalas en Donald Sutherland; 1970). Na wat edelfiguratie en tv-werk maakte New Yorker Hutton (vanaf 1959 voegde hij de initiaal van zijn tweede naam Geoffrey toe) zijn officiële filmdebuut in de semi-klassieke western Gunfight at the O.K. Corral (John Sturges, 1957).  Hij was ook te zien als jeune premier in Carnival Rock (Roger Corman, 1957),

The Case Against Brooklyn (Paul Wendkos, 1958), het Elvis-vehikel King Creole (Michael Curtiz, 1958), als de apostel Johannes in The Big Fisherman (Frank Borzage, 1959), de western The Last Train from Gun Hill (Sturges, 1959) en The Interns (David Swift, 1962), maar toch vooral in tv-series, van Perry Mason tot Rawhide. Regiedebuut: de door D.A. Pennebaker voor Universal geproduceerde roadmovie Wild Seed (1965). Daarna regisseerde Hutton de romantische komedie The Pad and How to Use It (1966), de misdaadfilm Sol Madrid (1968), het melodrama Zee and Co./X, Y and Zee (1972) over de liefdesdriehoek van Elizabeth Taylor, Michael Caine en Susannah York, de psychologische thriller Night Watch (met Taylor; 1973), de thriller The First Deadly Sin (als vervanger van Roman Polamski; met Frank Sinatra en Faye Dunaway; 1980) en de avonturenfilm High Road to China (met Tom Selleck; 1983).  Vervolgens trok Hutton zich terug uit de filmwereld en werd handelaar in onroerend goed, door kwade tongen gedefinieerd als ‘ loodgieter’.

Peter McAlevey

58, Los Angeles, 15 augustus, leverkanker

Amerikaans producent. Voormalig roadie van The New York Dolls werd als entertainmentredacteur bij Newsweek door Jeffrey Katzenberg gerekruteerd voor zijn nieuwe regime bij Disney (1984). Stapte daarna over naar Michael Douglas’ nieuwe productiemaatschappij Stonebridge Entertainment (1988-94), dat hits tot stand bracht als Flatliners (Joel Schumacher, 1990), Double Impact (met Jean-Claude Van Damme; Sheldon Lettich, 1991) en Radio Flyer (Richard Donner, 1992). Zelf produceerde McAlevey Hard Promises (Martin Davidson, 1991) en later Back in Business (Philippe Mora, 1997), Champions (tevens scenario; Peter Gathings Bunche, 1998), een remake van Body and Soul (Sam Henry Kass, 2000),  Shadow Hours (Isaac H. Eaton, 2000), de documentaire over de Armeense genocide Screamers (met de later vermoorde Turkse journalist Hrant Dink; Carla Garapedian, 2007) en de horrorfilm Kill Her, Not Me (George Francisco, 2013) – geen van alle erg succesvol.

Joop Pieëte

65, Naarden, 13? augustus, kanker

Nederlands geluidstechnicus en tabakswinkelier. Zoon van smalfilmer Joop Pieëte sr., die in 1972 de geluidsstudio JPS oprichtte. In 1982 nam zoon Joop samen met zijn partner Loes Kok de leiding over van JPS, dat aanvankelijk in Naarden-Vesting en later in Hilversum gevestigd was. Pieëte tekende voor de eindmix (als sound re-recording mixer) van vele speelfilms, waaronder De smaak van water (Orlow Seunke, 1982), Pervola, sporen in de sneeuw (Seunke, 1985), Spoorloos (George Sluizer, 1988), Hersenschimmen (Heddy Honigmann, 1988), Romeo (Rita Horst, 1990) en Tot ziens (Honigmann, 1995), alsmede van vele Nederlandse nasynchronisaties van Disney-producties. Ook deed hij de eindmix van documentaires als Het oog boven de put (Johan van der Keuken, 1988), Jan Cox, A Painter’s Odyssey (Bert Beyens en Pierre De Clercq, 1988) en Ghatak (Honigmann, Kees Hin, Peter Delpeut en Mark-Paul Meyer). Geluidsman op locatie van de korte opdrachtfilm Ido (Tijs Tinbergen, 1988) en de korte speelfilm Darkling (Pieter Kuijpers, 1995). Pieëte speelde een rolletje in de korte opdrachtfilm Lollie (Tinbergen, 1989). Nadat Pieëte en Kok gestopt waren met JPS, namen ze in 2007 de sigarenzaak Ruijsdael op ’t Hoekje in Naarden-Vesting over en vervulden een sociale functie in het stadje. Joop was de officieuze nachtburgemeester van Naarden. Vader van geluidsontwerper Herman Pieëte, die een Gouden Kalf won voor Phileine zegt sorry (Robert-Jan Westdijk, 2003).

Lauren Bacall

89, New York, 12 augustus, beroerte

Amerikaans actrice, geboren als Betty Joan Perske. Een van de grootste sterren uit de jaren 40, bijgenaamd The Look. In 1997 door het blad Empire in de top-100 van belangrijkste filmsterren aller tijden op de 11^de plaats gezet.  Fotomodel werd op haar 18^de ontdekt door de echtgenote van regisseur Howard Hawks, socialite Slim Keith, toen ze op de cover van de Harper’s Bazaar stond.  Hawks gaf haar de hoofdrol van de femme fatale tegenover de 26 jaar oudere Humphrey Bogart in de Hemingwayverfilming To Have and Have Not (1944). Het personage heet Slim en zou gemodelleerd zijn naar mevrouw Hawks. Vooral de scène waarin ze hem opriep haar te fluiten als hij haar nodig had, werd een klassieke verleidingsmoment: ,,Je weet hoe je moet fluiten, toch? Tuit je lippen en blaas!.’’

Ruim een jaar later was Bogart gescheiden en trouwde hij met Bacall, een koninklijk huwelijk dat stand hield tot zijn dood in 1957. Ze speelden samen in The Big Sleep (naar Raymond Chandler; Hawks, 1946), Dark Passage/Passagiers in de nacht (Delmer Daves, 1947) en Key Largo (John Huston, 1948). Daarnaast speelde de zwoele, maar verre van onnozele diva in vele andere films, niet zelden tot ongenoegen van Bogey. Met name Written on the Wind/Duistere driften (Douglas Sirk, 1956) vond hij (ten onrechte) een keukenmeidenromannetje, dat slecht zou zijn voor haar reputatie.
Bacall was onder meer de ster van Confidential Agent (naar Graham Greene; Herman Shumlin, 1945), Young Man with a Horn (tegenover Kirk Douglas en Doris Day; Michael Curtiz, 1950), Bright Leaf/Het masker valt (tegenover Gary Cooper; Curtiz, 1950), How to Marry a Millionaire (tegenover Marilyn Monroe en Betty Grable; Jean Negulesco, 1953),
Woman’s World (Negulesco, 1954), The Cobweb (Vincente Minnelli, 1955), Blood Alley (tegenover John Wayne; William A. Wellman, 1955) en Designing Woman (tegenover Gregory Peck; Minnelli, 1957). Als weduwe – Bacall hertrouwde in 1961 met acteur Jason Robards – kwam ook haar filmcarrière enigszins in het slop, al bleef ze spelen: The Gift of Love (top-billed; Negulesco, 1958), North West Frontier (J. Lee Thompson, 1959), Shock Treatment (Denis Sanders, 1964), Seks and the Single Girl (Richard Quine, 1964) en tegenover Paul Newman in Harper (Jack Smight, 1966).
Na een periode zonder films van acht jaar, waarin ze ook scheidde van Robards, maakte Bacall een comeback in de all-starcast van Agathe Christies Murder on the Orient Express (Sidney Lumet, 1974). Daarna tegenover Wayne en James Stewart in de ouderwetse western The Shootist (Don Siegel, 1976), in het ensemble van HealtH (Robert Altman, 1980), top-billed tegenover James Garner in The Fan (Edward Bianchi, 1981), Appointment with Death (naar Christie; Michael Winner, 1988),
Mr. North (Danny Huston, 1988), Misery (naar Stephen King; Rob Reiner, 1990), tegenover Anthony Quinn in het Frans-Canadese A Star for Two (Jim Kaufman, 1991), All I Want for Christmas (Robert Lieberman, 1991), Prêt-à-porter (Altman, 1994), The Mirror Has Two Faces (Barbra Streisand, 1996), My Fellow Americans (Peter Segal, 1996), Le jour et la nuit (Bernard-Henri Lévy, 1997), Diamonds (John Asher, 1999), The Venice Project (top-billed tegenover Dennis Hopper; Robert Dornhelm, 1999), Dogville (Lars von Trier, 2003), Birth (tegenover Nicole Kidman; Jonathan Glazer, 2004), Manderlay (Von Trier, 2005), The Walker (Paul Schrader, 2007),  de korte film Eve (top-billed; Natalie Portman, 2008), Wide Blue Yonder (Robert Young, 2010) en The Forger (top-billed; Lawrence Roeck, 2012). Autobiografie; By Myself (1980). Zou verre nicht zijn van de Israëlische president Shimon Peres, die ook eigenlijk Perske heet.

Robin Williams

63, Paradise Cay CA, 11 augustus, zelfdoding door verhanging

Amerikaans acteur en komiek. Stand-up comedian met kameleontische gaven werd Hollywoodster in breed spectrum aan films, van excentrieke rollen in cultfilms tot sentimentele personages in feelgood movies. Won een Oscar voor beste bijrol (ondanks top-billing) als de psychotherapeut van Matt Damon in Good Will Hunting (Gus Van Sant, 1997), na drie keer te zijn genomineerd voor de beste mannelijke hoofdrol: als radio-deejay in Good Morning, Vietnam (Barry Levinson, 1987), als favoriete leraar in Dead Poets Society (Peter Weir, 1989) en als stuurloze clochard in The Fisher King (Terry Gilliam, 1991). In Chicago geboren hyperactieve zoon van een leidinggevende bij Ford. Brak zijn studie politieke wetenschappen af om in New York acteerlessen te gaan volgen bij John Houseman, samen met levenslange vriend Christopher Reeve. Zijn reputatie als stand-up comedian groeide snel in de jaren 70, bij het grote publiek werd hij bekend door de rol van het marsmannetje Mork in de tv-serie Happy Days (1978) en de spin-off Mork and Mindy (1978-82) die was toegesneden op Williams’ improvisatietalent.

Zijn filmdebuut maakte hij in de nauwelijks opgemerkte komedie Can I Do It ‘till I Need Glasses? (I. Robert Levy, 1977), een reeks pikante sketches. Veel belangrijker was de titelrol in Popeye (Robert Altman, 1980), een superflop waarin vooral de cartooneske virtuositeit van Williams opviel. Daarna bijna alleen maar sterrollen: als de titelheld in de verfilming van John Irvings The World According to Garp (George Roy Hill, 1982), tegenover Walter Matthau in The Survivors (Michael Ritchie, 1983), als Russische asielzoeker in Moscow on the Hudson (Paul Mazursky, 1984), als sportheld in ruste in The Best of Times (Roger Spottiswoode, 1986), als Caraïbisch pensionado in Club Paradise (Harold Ramis, 1986), als gedesillusioneerde handelsreiziger in de verfilming van Saul Bellows Seize the Day (Fielder Cook, 1986), een gastrol onder het pseudoniem Ray D. Tutto in Ray D. Tutto in The Adventures of Baron Munchausen (Gilliam, 1988), als autoverkoper in Cadillac Man (Roger Donaldson, 1990),
als arts van catatonische patiënten in de verfilming van Oliver Sacks’ Awakenings (Penny Marshall, 1990), een gastrol in Dead Again (Kenneth Branagh, 1991), als Peter Pan in Hook (Steven Spielberg, 1991), als zachtmoedig speelgoedmaker in Toys (Levinson, 1992), in travestie in Mrs. Doubtfire (tevens producent; Chris Columbus, 1993), als de tijdreiziger in het esoterische Being Human (Bill Forsyth, 1994), als de gynaecoloog in Nine Months (Columbus, 1996), een cameo in To Wong Foo Thanks for Everything, Julie Newmar (Beeban Kidron, 1995), als volwassen kind in Jumanji (Joe Johnston, 1995), in de Amerikaanse versie van La cage aux folles getiteld The Birdcage (Mike Nichols, 1996), weer als kindman in Jack (Francis Ford Coppola, 1996), als Osric in Hamlet (Branagh, 1996), tegenover Billy Crystal in Fathers’ Day (Ivan Reitman, 1997), een gastrol in Deconstructing Harry (Woody Allen, 1997), als de professor in Flubber (Les Mayfield, 1997), op bezoek in het hiernamaals in What Dreams May Come (Vincent Ward, 1998), als vader aller cliniclowns in Patch Adams (Tom Shadyac, 1998), als Jakob the Liar (tevens producent; Peter Kassovitz, 1998),
als robot in Bicentennial Man (Columbus, 1999), als geobsedeerde fotolaborant in One Hour Photo (Mark Romanek, 2002), als bedreigde kinderclown in Death to Smoochy (Danny DeVito, 2002), tegenover Al Pacino in Insomnia (Christopher Nolan, 2002), als monteur van mensenlevens in The Final Cut (Omar Naim, 2004), als geestelijk uitgedaagde beste vriend in House of D (David Duchovny, 2004), een cameo in Noel (Chazz Palminteri, 2004), als failliete ondernemer in Alaska in The Big White (Mark Mylod, 2005), als radiopresentator in The Night Listener (Patrick Stettner, 2006), als camperaar in RV (Barry Sonnenfeld, 2006), als onverwachte presidentskandidaat in Man of the Year (Levinson, 2006),
als Teddy Roosevelt in Night at the Museum (Shawn Levy, 2006, 2009 en 2014), als dominee in License to Wed (Ken Kwapis, 2007), als tovenaar in August Rush (Kirsten Sheridan, 2007), een gastrol in Shrink (Jonas Pate, 2009), als slome poëziedocent in World’s Greatest Dad (Bobcat Goldthwait, 2009), tegenover John Travolta in Old Dogs (Walt Becker, 2009), als priester in The Big Wedding (Justin Zackham, 2013), als president Eisenhower in The Butler (Lee Daniels, 2013), tegenover Annette Bening in The Face of Love (Arie Posin, 2013), de zeer onafhankelijke productie Boulevard (Dito Montiel, 2014) en  de titelrol van The Angriest Man in Brooklyn (Phil Alden Robinson, 2014). Ook leende Williams zijn stem aan getekende personages, zoals de geest van Aladdin (Ron Clements en John Musker, 1992) en verschillende pinguïns in Happy Feet (George Miller, 2006 en 2011). In 1986 met Whoopi Goldberg en Billy Crystal initiatiefnemer van de jaarlijkse liefdadigheidsshow Comic Relief USA (voor HBO). Williams leed aan depressies, alcoholisme en, sinds kort, de ziekte van Parkinson.

Ed Nelson

85, Greensboro NC, 9 augustus, hartfalen

Amerikaans acteur. Was korte tijd een wereldster, door zijn rol van de knappe dr. Rossi in de televisieserie Peyton Place (1964-69); de naam van het personage leeft voort in dat van de door Derek de Lint gespeelde psychiater in Gooische Vrouwen (2005-09) en de gelijknamige films (Will Koopman, 2011 en 2014). De rol werd overigens in de oorspronkelijke verfilming (Mark Robson, 1957) vertolkt door Lee Philips. In film werkte Nelson vooral samen met producent-regisseur Roger Corman. Studeerde rechten in New Orleans en sprak aanvankelijk commentaar in bij lokale televisiedocumentaires. Officieel filmdebuut in New Orleans Uncensored (William Castle, 1955). Corman castte hem voor het eerst als brigadier van politie in Swamp Women (Corman, 1956). Daarna onder meer in Attack of the Crab Monsters (Corman, 1957), Rock All Night (Corman, 1957), Invasion of the Saucer Men (Edwin L. Cahn, 1957), Teenage Doll (dubbelrol; Corman, 1957), Carnival Rock (Corman, 1957), Teenage Cave Man (Corman, 1958), Night of the Blood Beast (Bernard L. Kowalski, 1958), The Cry Baby Killer (Joe Addis, 1958), The Brain Eaters/Keepers of the Earth (top-billed als Edwin Nelson, tevens producent; Bruno VeSota, 1958),

The Young Captives (Irvin Kershner, 1959), T-Bird Gang (Richard Harbinger, 1959), A Bucket of Blood (Corman, 1959), uncredited in Elmer Gantry (Richard Brooks, 1960), Devil’s Partner (dubbelrol; Charles R. Rondeau, 1961), uncredited in Judgment at Nuremberg/Oordeel te Neurenberg (Stanley Kramer, 1961), Soldier in the Rain (Ralph Nelson, 1963), The Man from Galveston (William Conrad, 1963), het door evangelist Billy Graham geproduceerde Time to Run (top-billed; James F. Collier, 1973), Airport 1975 (Jack Smight, 1974), tegenover Harvey Keitel in That’s the Way of the World (Sig Shore, 1975), als admiraal in Midway/Battle of Midway (Smight, 1976), For the Love of Benji (Joe Camp, 1977), Police Academy 3: Back in Training (Jerry Paris, 1986), als president Harry Truman in Brenda Starr (Robert Ellis Miller, 1989), The Boneyard (top-billed; James Cummins, 1991), Cries of Silence (Avery Crounse, 1996), als generaal in het Jackie Chan-vehikel Ngo si seoi/Who Am I? (Benny en Jackie Chan, 1998) en Runaway jury (Gary Fleder, 1993). Ook in talloze tv-series, van Gunsmoke tot Murder, She Wrote.

Charles Keating

72, Weston CT, 9 augustus, longkanker

Engels acteur. Van Royal Shakespeare Company in de jaren 80 naar Broadway. Veel televisie, van de rol van Rex Muttram in Brideshead Revisited (Charles Sturridge en Michael Lindsay-Hogg, 1981) tot de soap Another World (1991-99).  Enkele films: het korte Rocking Horse Winner (naar D.H. Lawrence; Robert Bierman, 1983), Awakenings (Penny Marshall, 1990), The Bodyguard (Mick Jackson, 1992), de remake van The Thomas Crown Affair (John McTiernan, 1999) en als Gian-Carlo in Deuce Bigalow: European Gigolo (Mike Bigelow, 2005).

J. J. Murphy

86, Belfast, 8 augustus, natuurlijke dood

Noord-Iers acteur. Vooral toneelspeler, verbonden aan het Lyric Theatre in Belfast. Filmrolletjes in Cal (Pat O’Connor, 1984), Angela’s Ashes (Alan Parker, 1999), Mickybo and Me (Terry Loane, 2004) en Dracula Untold (Gary Shore, 2014). Laatste rol: Ser Denys Mallister in het komende seizoen van de tv-serie Game of Thrones (Michael Slovis, 2015).

Danny Murphy

58, Florida, 8 augustus, kanker

Amerikaans acteur en gehandicaptenactivist. Kreeg op 19-jarige leeftijd, in gezelschap van de latere filmregisseur Peter Farrelly, bij een duikongeluk een dwarslaesie en zat sindsdien in een rolstoel. Maakte carrière bij een verzekeringsmaatschappij. Werd uitgenodigd door Farrelly bij de première van Dumb and Dumber (Farrelly, 1994) en merkte op dat er in de hele film geen enkele gehandicapte te zien was. Hij kreeg daarna een rol in Kingpin (1995) en nagenoeg alle volgende films van de broers Peter en Bobby Farrelly: There’s Something about Mary (1996), Me, Myself & Irene (2000), Osmosis Jones (2001), Shallow Hal (2001), Stuck on You (2003), Fever Pitch (2005) en Hall Pass (2011). Ook in films als Up against Amanda (Michael Rissi, 2000), Say It Isn’t So (J.B. Rogers, 2001), de korte films Legs to Stand On (Pat Battistini, 2002) en The Bully (Nicholas Delfino, 2003) en  Just for Kicks (Sidney J. Bartholomew Jr., 2003). Nationaal vicepresident van Screen Actors Guild Performers with Disabilities Committee.

Menahem Golan

85, Jaffa, 8 augustus, natuurlijke dood

In het toenmalige Brits-Palestina geboren Israëlisch filmproducent, -regisseur, scenarist, distributeur en bioscoopexploitant, geboren als Menahem Globus. Buitengewoon productief filmmaker, die 44 films regisseerde en er rond de 200 produceerde, vooral samen met zijn jongere neef Yoram Globus. Het duo stond bekend als de Go-Go Boys, nadat ze in 1979 de noodlijdende New Yorkse productiemaatschappij Cannon Pictures overgenomen hadden. Hun specialiteit waren low-budgetfilms met grote sterren die niet meer heel erg in trek waren, maar toch met hun naam op z’n minst nieuwsgierigheid wekten. In 1984 verwierf Cannon het Nederlandse Tuschinskiconcern, dat na de fusie met City Film en Meerburg Theaters vrijwel alle grote theaters in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag runde. Nog later raakten Golan en Globus verstrikt in een ingewikkelde constructie met de louche Italiaanse ondernemers Giancarlo Parretti en Florio Fiorini om de illustere MGM-studio over te nemen. Het resultaat was dat de Cannon-theaters weer van naam veranderden (MGM), Golan zich terugtrok, MGM nagenoeg failliet ging en het Franse Pathéconcern de Nederlandse theaters uit de failliete boedel viste. Nadat Golan Cannon verlaten had, richtte hij een nieuwe mini-studio op, onder de naam 21st Century Pictures. Golan was tijdens de Israëlische onafhankelijkheidsoorlog gevechtspiloot en veranderde om patriottische redenen zijn naam in 1948 in die van de hoogvlakte, die tijdens de Zesdaagse Oorlog (1967) op Syrië veroverd zou worden. In de jaren 50 studeerde hij regie aan de Londense Old Vic  School, de London Academy of Music and Drama en New York University. Ook werd hij productieassistent van zijn grote voorbeeld, de keizer van de exploitatiefilm Roger Corman, bij The Young Racers (Corman, 1963).

Na een aantal toneelstukken te hebben geregisseerd maakte hij als eerste film El Dorado (tevens scenario; 1963), met de nationale topsterren Topol en Gila Almagor. Voor de met Globus opgerichte firma Noah Films regisseerde Golan een lange reeks films, waarvan internationaal de meeste roem werd verworven door de musical Kazablan (1974) en het voor een Oscar (buitenlandse film) genomineerde Mivtsa Yonatan/Operation Thunderbolt (over de Israëlische bevrijdingsactie in Entebbe; 1977). Ook produceerde Golan het eveneens voor een Oscar genomineerde Sallah Shabati (Ephraim Kishon, 1964) en Eskimo Limon/Lemon Popsicle (Boaz Davidson, 1978), de eerste van een lange reeks tienerkomedies onder de verzameltitel Hot Bubblegum.
  In toenemende mate regisseerde Golan ook Amerikaanse en Europese producties, zoals de gangsterfilm Lepke (met Tony Curtis; 1975), de ‘heist movie’ Diamonds (1975),  het in Amsterdam opgenomen Agenten kennen keine Tränen/The Uranium Conspiracy (samen met Frank G. Carroll alias Gianfranco Baldanello, 1978), The Magician of Lublin (naar Isaac Bashevis Singer; 1979) en de sciencefictionmusical The Apple (1980). Onder het Cannon-label regisseerde Golan Enter the Ninja (1981), Over the Brooklyn Bridge (1984), The Delta Force (met Chuck Norris; 1986), Over the Top (met Sylvester Stallone; 1987) en Hanna’s War (met Maruschka Detmers; 1988).
Andere relatief bekende Cannon-films, steevast gefinancierd door Frans J. Afman en aanvankelijk vaak gedistribueerd door Robbert Wijsmullers Concorde Film, waren The Happy Hooker Goes Hollywood (Alan Roberts, 1980),  Schizoid/De maniak met de schaar (David Paulsen, 1980), Lady Chatterley’s Lover (met Sylvia Kristel; Just Jaeckin, 1981), Death Wish II (Michael Winner, 1982), The Last American Virgin (Davidson, 1982), That Championship Season (met Robert Mitchum; Jason Miller, 1982), House of the Long Shadows (met Christopher Lee, Vincent Price en Peter Cushing; Pete Walker, 1983), 10 to Midnight (met Charles Bronson; J. Lee Thompson, 1983), Nana (naar Emile Zola; Dan Wolman, 1983), de remake van The Wicked Lady (met Faye Dunaway; Winner, 1983), Hercules (met Lou Ferrigno; Lewis Coates alias Luigi Cozzi, 1983), Revenge of the Ninja (Sam Firstenberg,, 1983), Sahara (Andrew V. McLaglen, 1983), het met een Gouden Beer onderscheiden Love Streams (John Cassavetes, 1984),
Grace Quigley (met Katharine Hepburn en Nick Nolte; Anthony Harvey, 1984), de dansfilm Breakin’ (Joel Silberg, 1984), The Ambassador (met Mitchum en Rock Hudson; Lee Thompson, 1984), de psychothriller The Naked Face (met Roger Moore en Rod Steiger; Bryan Forbes, 1984), Ordeal by Innocence (naar Agatha Christie; Desmond Davis, 1984), Bolero (met Bo Derek; John Derek, 1984), Maria’s Lovers (met Nastassia Kinski; Andrei Konchalovsky, 1984), Missing in Action (met Norris; Joseph Zito, 1984), Mata Hari (met Kristel; Curtis Harrington, 1985), The Assisi Underground (Alexander Ramati, 1985), Lifeforce (Tobe Hooper, 1985), American Ninja (Firstenberg, 1985), Invasion U.S.A. (met Norris; Zito, 1985), The Berlin Affair (Liliana Cavani, 1985), het voor drie Oscars genomineerde Runaway Train (naar een vergeten scenario van Akira Kurosawa; Konchalovsky, 1985),
King Solomon’s Mines (met Richard Chamberlain en Sharon Stone; Lee Thompson, 1985), Fool for Love (scenario van Sam Shepard; Robert Altman, 1985), Un complicato intrigo di donne, vicoli e delitti/Camorra (Lina Wertmüller, 1985),  het Nederlandse Field of Honor/Veld van eer (Hans Scheepmaker, 1986), Murphy’s Law (met Bronson; Lee Thompson, 1986), Cobra (met Stallone; George P. Cosmatos, 1986), Invaders from Mars (Hooper, 1986), The Texas Chainsaw Massacre 2 (met Dennis Hopper; Hooper, 1986), de operafilm Otello (Franco Zeffirelli, 1986), 52 Pick-Up (John Frankenheimer, 1986), Firewalker (met Norris; Lee Thompson, 1986), Allan Quatermain and the Lost City of Gold (met Chamberlain en Stone; Lee Thompson, 1986), Duet for One (met Julie Andrews; Konchalovsky, 1986), Salomé (Claude d’Anna, 1986), Assassination (met Bronson; Peter R. Hunt, 1987), The Barbarians (Ruggero Deodato, 1987), The Hanoi Hilton (Lionel Chetwynd, 1987), Shy People (Konchalovsky, 1987), King Lear (met Woody Allen; Jean-Luc Godard, 1987),
Superman IV: The Quest for Peace (Sidney J. Furie, 1987), Masters of the Universe (Gary Goddard, 1987), Bloodsport (met Jean-Claude Van Damme; Newt Arnold, 1988), Manifesto (Dusan Makavejev, 1988), Evil Angels/A Cry in the Dark (Oscarnominatie voor Meryl Streep; Fred Schepisi, 1988), Sinbad of the Seven Seas (met Ferrigno; Enzo G. Castellari, 1989), Cyborg (met Van Damme; Albert Pyun, 1989). Daarna ging Golan verder onder andere labels. Hij regisseerde nog onder meer Mack the Knife (1989), The Versace Murder (1998), een in Rusland opgenomen Crime and Punishment (naar Dostojevski; 2002), Ha-shiva MeHodu/The Return from India (2002) en zijn zwanenzang Marriage Agreement (naar een toneelstuk van Kishon; 2008). Ook de door Golan na de Cannon-periode geproduceerde films waren hier veel minder zichtbaar: Number One with a Bullet (jack Smight, 1987), Street Smart (Jerry Schatzberg, 1987), Barfly (met Mickey Rourke; Barbet Schroeder, 1987),
het Belgische Mascara (Patrick Conrad, 1987), Tough Guys Don’t Dance (Norman Mailer, 1987), The Kitchen Toto (Harry Hook, 1987), Dancers (met Mikhail Barysnikov; Herbert Ross, 1987), de documentaire Powaqqatsi (Godfrey Reggio, 1988), Haunted Summer (over Byron en Shelley; Ivan Passer, 1988), Messenger of Death (met Bronson; Lee Thompson, 1988), The Phantom of the Opera (Dwight H. Little, 1989), The Forbidden Dance/Lambada (Greydon Clark, 1990), Night of the Living Dead (Tom Savini, 1990), Bullseye! (met Moore en Michael Caine; Winner, 1990), Emmanuelle au 7ème ciel (met Kristel; Francis Leroi, 1993), Speedway Junky (Nickolas Perry, 1999) en het Bulgaarse Children of Wax (met Armand Assante en Udo Kier; Ivan Nitchev, 2007).  Over de exacte achtergronden van de opkomst en vooral de ondergang van Golans imperium is het laatste woord nog lang niet gezegd. Een eerste poging wordt ondernomen in de documentaires Hollywood Banker (Rozemyn Afman, 2014) en het door Noah Films zelf gecoproduceerde The Go-Go Boys; The Inside Story of Cannon Films (Hilla Medalia, 2014), maar meer documentaires en publicaties in voorbereiding.

Marilyn Burns

65, Houston, 5 augustus, doodsoorzaak onbekend

Amerikaans actrice. Toneelspeelster uit Houston werd bekend als een van de eerste zogeheten scream queens, heldinnen van horrorfilms die onder gruwelijke omstandigheden aan hun einde komen, De eerste van die rollen was Sally in The Texas Chainsaw Massacre (top-billed; Tobe Hooper, 1974), gevolgd door Eaten Alive (Hooper, 1977). Ook speelde ze een van de volgelingen van Charles Manson in de tv-film Helter Skelter (Tom Gries, 1976). Tevens in Kiss Daddy Goodbye (Patrick Regan, 1981), Future-Kill (Ronald W. Moore, 1985), een cameo in The Return of the Texas Chainsaw Massacre (Kim Henkel, 1994), Butcher Boys (Duane Graves en Justin Meeks, 2012), Texas Chainsaw 3D (John Luessenhop, 2013), Sacrament (top-billed; Shawn Ewert, 2014) en het nog uit te brengen In a Madman’s World (top-billed; Josh Vargas, 2015).