Hans van Beers

73, ‘s-Hertogenbosch, 25 augustus, kanker

Nederlands kunstbestuurder. Voormalig PvdA-wethouder van ‘s=Hertogenbosch (1974-82) was in talloze bestuurlijke functies actief in de Nederlandse kunst- en cultuursector, vooral wanneer er problemen opgelost moesten worden. Zo was hij onder meer de eerste algemene directeur van de VPRO (1990-98), bestuurder en voorzitter van het International Film Festival Rotterdam (IFFR). Organiseerde in 1970 samen  met Jan Smeets de eerste editie van Pinkpop. Onder veel meer ook interim-directeur van het Stedelijk Museum van Amsterdam, (2003-05) bestuursvoorzitter van het Rotterdams Philharmonisch Orkest (1986-90), lid van de Raad van Bestuur van NOS, voorzitter van het Mondriaan Fonds en van Amsterdam Sinfonietta (1993-98), bestuurslid van het Nederlands Dans Theater en directeur van het Conservatorium van Amsterdam (2003-11). Won in 1992 de Sphinx Cultuurprijs in Maastricht waar hij zijn loopbaan begon als leider van de Kleine Komedie en projectleider van jongerencentrum Don Kiesjot. In het radioprogramma (en enkele tv-afleveringen) van Radio Bergeijk speelde Van Beers de snackcarexploitant Tonny van de Mortel, tevens lijsttrekker van de politieke groepering Bergeijk Terug.

Barbara Stroink

75, Amsterdam, 24 augustus, doodsoorzaak onbekend

Nederlands filmfunctionaris. Vanaf jaren 80 tot 2000 secretaris van het Nederlands Filmfonds, als rechterhand van voorzitter Jan Blokker en later Ryclef Rienstra. Sociaal geograaf was in 1977 door Pim de la Parra bij de personeelsadministratie van de VU weggehaald om chef de bureau te worden van productiemaatschappij $corpio Film. Toen daar het doek viel, ging ze werken voor Gied Jaspars, film- en televisiemaker en succesvol uitvinder.  Daarna haalde Blokker haar binnen als opvolger van de legendarische juffrouw Krietemeijer. Stroink was de gelijkmoedige en altijd gecontroleerde steun- en toeverlaat van chaotische creatieven en regenten. Ze was bevriend met uiteenlopende markante persoonlijkheden als Theo van Gogh, Gert Jan Dröge en Wouter Barendrecht. Na 2001 was ze nog vele jaren actief als de Nederlandse vertegenwoordiger bij het coproductiefonds Eurimages in Straatsburg.

Uggie

13, Los Angeles, 7 augustus, euthanasie na prostaattumor

In de VS geboren jackrussellterriër. Bekendste filmhond sinds de Duitse herder Rin Tin Tin (1918-32). Lassie werd zeven keer gespeeld door de mannelijke (!) Schotse collie Pal (1940-58), maar die werd nooit bekend onder zijn eigen naam. Uggie dankt zijn faam vooral aan een hoofdrol in de met vijf Oscars en zes Césars onderscheiden zwijgende film The Artist (Michel Hazanavicius, 2011). Ondanks twee body doubles deed het dier zijn meeste stunts zelf en stal vrijwel elke scène van zijn menselijke tegenspelers. Een campagne op Facebook onder het motto ‘Consider Uggie’ om de hond op z’n minst een speciale Academy Award te bezorgen, had niet het gewenste effect. Wel had hij eerder in Cannes een officieuze prijs gewonnen, de door enkele journalisten toegekende Palm Dog Award.

Dierentrainer Omar von Muller had het beest als puppy uit het asiel gehaald, omdat hij zo energiek was, en nergens bang voor. Na enkele commercials speelde Uggie bijrollen in films als Wassup Rockers (Larry Clark, 2005) en Mr. Fix It (Darin Ferriola, 2006). De doorbraak kwam met de rol van Queenie in de circusfilm Water for Elephants (met Reese Witherspoon, Robert Pattinson en Christoph Waltz; Francis Lawrence, 2011). Ook speelde hij in de politieke satire The Campaign (Jay Roach, 2012). Dat jaar verscheen ook zijn biografie, Uggie, My Story. Eigenaar en trainer Von Muller besloot rond dezelfde tijd het dier met pensioen te sturen, al was hij daarna nog wel spokesdog voor Nintendo en de radicale dierenbeschermers van PETA. Sinds 25 juni 2012 heeft Uggie een pootafdruk in cement in Grauman’s Chinese Theatre aan Hollywood Boulevard. Hij woonde met zes andere filmhonden in het huis van de familie Von Muller in North Hollywood.

Ellen Vogel

93, Amsterdam, 5 augustus, natuurlijke dood

Nederlands actrice, voluit Ellen Marie Elize Anthing Vogel. Dochter van voordrachtskunstenaars Albert Vogel sr. en de in het werk van Louis Couperus gespecialiseerde Ellen ‘Vareno’ Buwalda, zuster van voordrachtskunstenaar Albert Vogel jr. en danseres en balletpedagoog Tanya Marshall.  Gedistingeerde grande dame van het Nederlandse toneel, lang verbonden aan de Nederlandse Comedie (1950-71). Won daar in 1961 de Theo d’Or (voor hoofdrollen in Françoise Sagans Kasteel in Zweden en Joost van den Vondels Joseph in Egypten, en in 1976 bij de Haagse Comedie de Colombina voor een bijrol in Maksim Gorki’s Zomergasten. Voelde zich rond 1970 diep geraakt door de denigrerende benadering van haar werk door criticus Ischa Meijer, die haar ‘actreutel’ noemde, en de verstoringen van voorstellingen door de actiegroep Tomaat. Ze vertelt daarover met nauw verholen woede in de aflevering Licht aan! Discussie! van de documentaireserie Allemaal Theater (Leo de Boer, 2004).

Bij televisiekijkers was Vogel daarentegen in dezelfde periode zeer geliefd, onder meer door haar rollen in de op Couperus gebaseerde dramaseries De kleine zielen (als Constance; 1969) en Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan (Walter van der Kamp, 1975), Zonder Ernst (1992-98) en veel later als koningin Juliana in Bernhard, Schavuit van Oranje (Pim van Hoeve, 2010) en Beatrix, Oranje onder vuur (Van Hoeve, 2012).
Vroeg filmdebuut in de neorealistische verzetsfilm Bezet gebied (Frans Dupont en Wim Gerdes, 1946). Daarna speelde ze niet in veel films, maar stuk voor stuk wel fijnzinnige rollen, die een grote bijdrage leverden aan de betreffende film. Zo won regisseur Fons Rademakers, die een aantal jaren getrouwd was geweest met Ellen Vogel, in Berlijn een Zilveren Beer voor zijn tweede speelfilm, Makkers staakt uw wild geraas (1960). Het scenario van Jan Blokker beschreef de wederwaardigheden van drie paren in Amsterdam-Zuid tijdens de sinterklaasperiode. Het personage van Vogel, Norah Buwalda, in scheiding met Guus Hermus, kreeg de naam van haar echte moeder. De eerste scène van Vogel en Hermus is een van de best geacteerde in de Nederlandse filmgeschiedenis, zeker tot dan toe. Daarna speelde Vogel de moeder in Het mes (Rademakers, 1961), een kostuumrol in travestie in Monsieur Hawarden (Harry Kümel, 1969), in de korte studentenfilm De vergeten zuster (Marianna Dikker, 1981), mademoiselle Bonnema in de verfilming van Jan Wolkers’ Brandende liefde (tegenover Peter Jan Rens; Ate de Jong,  1983),  gastrollen in de minimal movies Paul Chevrolet en de ultieme hallucinatie (Pim de la Parra, 1985) en Als in een roes… (De la Parra, 1986), de moeder van Max in The Discovery of Heaven (Jeroen Krabbé, 2001) en als de oudere Thekla Reuten in De tweeling (top-billed; Ben Sombogaart, 2002).
Laatste filmrol was een kort optreden in Masterclass (Hans Teeuwen, 2005). Overig televisiewerk onder meer in de series Villa des Roses (naar Willem Elsschot; Van der Kamp, 1968),  Armoede (naar Ina Boudier-Bakker; Bram van Erkel, 1982), als Juliana van Stolberg in Willem van Oranje (Van der Kamp, 1983), Herenstraat 10 (geregisseerd door Tomaat-veteraan John van de Rest, 1983), Charlotte Sophie Bentinck (naar Hella S. Haasse; Ben Verbong, 1996), als grootmoeder Mimi in Doris (Esmée Lammers, 2013) en in de telefilm De avondboot (Karim Traïdia, 2006). Was de hoofdpersoon van een tv-portret van Opium TV (2010) en figureerde prominent in de documentaire De dingen die voorbij gaan (Michiel van Erp, 2015) over de vergankelijkheid van theaterroem. Daarin sprak Vogel de historische woorden: ,,Acteren is spelen met rook.’’ Gescheiden van acteur Hans Tobi, weduwe van zakenman Jimmy Münninghoff.

Cilla Black

72, Estepona (prov. Málaga), 2 augustus, beroerte na een  val

Engels zangeres en televisiepresentator, pseudoniem van Priscilla White. Voormalig garderobemeisje uit de Cavern Club in Liverpool sloot daar vriendschap met de Beatles. Onder leiding van hun manager Brian Epstein werd ze een populaire zangeres in de beatperiode. Later ook geliefd presentator van populaire tv-shows als Surprise Surprise! (1984-2001) en Blind Date (1985-2003). Filmdebuut als zichzelf in de Liverpoolse muziekfilm rond de groep Gerry & The Pacemakers in Ferry Cross the Mersey (Jeremy Summers. 1965). Speelde een dramatische hoofdrol tegenover David Warner in de speelfilm Work Is a 4-Letter Word (tevens vertolker van titelsong; Peter Hall, 1968).

Zong de voor een Oscar genomineerde titelsong door Hal David en Burt Bacharach van Alfie (Lewis Gilbert, 1966) en ook die van het vervolg Alfie Darling (Ken Hughes, 1976).